Masalların büyülü ormanında
Yeşermeye durdu mısralarım
Yapraklarında sevdaya göz kırpar çiğ damlaları
Güneşe kırgınım der
Oysa güneş miydi onu eriten?
Yoksa aşkın sönmeyen cehennemi mi?
Sevgilinin nazarı uzatsın diye kirpiklerini
Avuçlarını cevahir tozlarıyla yıkamayı diler
Yaradanın kudretinden

Yalınkat bir mabet yarattım ikimize
Özü tek kat, giyinik aşka ezelden
Ay ışığını kelimelerin şavkı çoğaltırken üstümüzde
Bereketli kıvrımlar uzanıyor bende sana

Sen yokken Sevgili
Ağladıkça yıldızlar yüzünden yol alır
Kokusunu kaybetmiş çiçekler gibi zamana
Yanan kandil gözlerini uzatmak için sana
Bekler kaderini aşıp başını çevirmeni

Sen benimleyken Sevgili
Gözlerim İstanbul’un boğaz gören sırtları oluyor
Ufuksuz bir çizgi oluyor daha ötesine
Sana bakarken
Ruhumda döllenmiş bir cenin görüyorum
Göbek bağı düğümlüyüreğime
Bir kahvenin ilk yudumundan içerken
sesimden boğuluyorum sana

Gözlerine aşk sürmesi mühürlenmiş bir kadın yatar
Kasimiye Medresesi’nin bir kuytusunda
Dalları aşka durmuş bir aşık beklenir
Kral Kaya Mezarlığı’ından cennetine
Gelecekse eğer cehennemine

Eyvanın duvarlarına su döktükçe beliren kan lekeleri bu
Kasım Paşa’nın
İz sürmüş çağlarca,leke işler, siner
Ağıtlar yaktıkça ben yankılandıkça sen olur
Beklenen Yusuf gel artık yanmış avuçlarıma
Dokun usulca

Eyy Sevgili,
Aşkın kelamı başka
Aşığından bakar aşka
Cezbeden neydi beni?
Aynanın yüzündeki aksi mi?
Şarabın katreleri süzülür
Demlenip ateş kadehinde
Güneş gözlü bir sevgili büyür içtikçe içimde