(hatırlıyorum, sen sevdiğini iyi öldürürdün
ve taksilere binip giderdin…
böyle başlamıştı üçüncü şahıs olma yolculuğum)


devir değişti her yer şüpheli hislerle dolu
artık esir sözcüklerle konuşuyor insanlar
az önce iyileşmeyen bir düşünceyi getirip attılar şuraya
kayboldu bir dalganın yok oluşu gibi
bakıp bakıp içinden üzüldü izleyenler
düşünceye böyle davranılmazdı eskiden


kaybolduğumuzda çocukluğumuz bulurdu bizi
gitse bile fazla uzaklaşmazdı çocukluğun sesi
çağırınca koşup gelirdi hemen
rüzgâr estiren incir ve dut ağaçları
dalgın sular da gelirdi onunla
hepsi bir arada kederin üstünü örterlerdi
konuşacak kimse bulunamazsa
yetişirdi taşların muhabbeti
bir çocuk tren raylarına kulağını dayayıp
duyduğu uğultuyu sonsuzluk sanırdı
ne güzel bir yanılgıydı sonsuzluğa inanmak
yanlış verilmiş kararların suskunluğuna rağmen
yalnızlığa iyi bakılırdı eskiden


(sokak lambalarını kandıran adamlara giderdin
geç anlardın sevgisiz sevişmelerin ıssızlığa çıktığını
ruhun paramparça geri dönerdin
bütün zamanların en sadık çölüne)


devir çok değişti her yer hileli hislerle dolu
görünmemek için içindeki tünele saklanıyor insanlar
az önce anlaşılamamış bir duyguyu atıp gittiler asfalta
ıssızlıktan yeni dönmüş bir kadın gördü bunu
bir de “kararlar mezarlığı” adındaki kitabı yazan adam
göğü kapladı düş gücü elinden alınmışların hüznü
bitmek bilmiyor sevilmeyi aşk sananların mutsuzluğu
o kadar kırıldı ki
giderken kimseye veda etmedi yaşamın anlamı
bir anlama öyle davranılmazdı eskiden


(sana anlatmaya çalışırdım yüzündeki uçurumları
gülüp geçerdin, düşen ben olurdum o uçurumlardan
gerçekleri duymamak için kendi masalına saklanırdın
ben üçüncü şahsın hikâyesine devam ederdim)


saatlerce güneşi dinliyoruz hüznün etkisiyle
gölge olunca aşkın yerini değiştiriyoruz olgun ellerimizle
bütün üçüncü şahıslar aynı hikâyede toplandık
haftanın üç günü uçurumlarını düzeltiyoruz senin
diğer günler yorgunluktan yığılıp kalmayı
yüzün unutulmanın lekeleriyle dolu
hepimiz bir olup siliyoruz yine de çıkmıyor
belki de rüzgâr estiren incir ve dut ağaçlarını çağırmalıyız
dalgın suları ve taşların muhabbetini
sonra hayatı en iyi anlatan o iki resmi göstereceğim sana
biri tren raylarından gelen uğultunun sonsuzluk sanılışı
diğeri de yıldızlara bakmanın öldürülüşü