“ben hiçbir şeyin ilacı değilim, adımı
kullanarak yalan söylemeyin birbirinize”
diye öfkeyle bağırdı insanlara zaman
zamanın sağlığı bozuk, öksürüyor
kusuyor yuttuğu insanları
varlığın sokakları; et ve kemikten ibaret

çölden bir okyanusun ortasına bırakmışlar bizi
yaralar okyanusu
bir gemi geçiyor yanımızdan; kırılmış kalp yüklü
başka bir şiirde de görmüştüm o gemiyi
kelime yüklüydü sadece
fark etmemişlerdi bizi yine böyle

arkasından bakıyoruz geminin
bozulmuş bir çağın geçişini izliyoruz gözyaşları içinde
hayatın ıslak güvertesinde toplanıp
son hissedilme tarihi geçmiş duyguları atıyorlar

içimizdeki müzik susunca anlıyoruz
okyanus değilmiş aslında orası
uyanılmış rüyalar çöplüğü
varlığın sokakları; koku ve kabuktan ibaret

el sallıyoruz ışığın ölüşünü izleyenlere
el salladıkça Zeyno’nun elleri kan ülkesi
benimkilerse boşluklar kulübesi
kimse görmüyor dünyanın çektiği acıyı
varlığın sokakları; kan ve boşluktan ibaret
Zeyno, kimliğini arıyor o sokaklarda
bir çocuk yanaşıp fısıldıyor kulağına;
"yırtılıp atılmış mektupları yapıştırma ustası" olduğunu
Akdeniz’de çamurdan yapılmış bir duvarda yazıyordu:
kayıp son parçayı arayışın serüveni bütün bunlar