(“kimse aramıyorsa belki de kaybolmamışsındır”
kim yazmış bilmiyorum
ama duvara sıçramıştı yazı)


ışık uykuya dalardı sen sırtını döndüğünde
gölgeler oluşurdu ve karanlığın gürültüsü
resimler çizerdim gölgeye renklerin şöleniyle
başaramazdım, görüntü çatlardı orta yerinden
ölülerin ağzına benzerdi yeryüzü
yeryüzü, tanrının dağınıklığı

herkes duymuştu uçurumlarla kardeş olduğunu
herkes vazgeçmişti senden ben ve köpeklerim hariç
hırçın mevsimler aşarak geldik ben ve köpeklerim
fısıldadık adını yankılar yurdu dağlara duyulmadı
bağırdık, var gücümüzle bağırdık: neredesinnnnnn?
sesimiz yırtıldı, ellerine alıp
yapıştırdı onu yapraklardan ilaç yapan kadınlar
sonra uzak bir dağdan yanıt geldi:

hiçlikteyim, hiçlikteyim!

kaçamayacaktık yüzünde kılıçlar gezinen bu ülkeden
burada insan, toprağın sahte meyvesi
kan ve ırkın yüceltilmesiyle doyuyordu karınları
ah, nasıl da kalbin cüceliğiydi ululuğa sığınış
göğsüme baktım görmenin derin acısıyla
paramparça olmuştu göğsüm köpeklerimin çığlığından
görünmez yangınlar çıkarmıştı duyulmazlık
kaçamayacaktık külden yapılmış bu ülkeden

duvar sıçramıştı katillerin ağzına
faşistler, tefeciler, kalpsizler, illetvekilleri
tıka basa doluydu utanmazlığın görkemli panayırı
anlamın çektiği acılar için bir köy ayarladım
seni bulamadım ama adını yazdım
köyün en kolay girilebilen yerine: A-D-A-L-E-T
ve tire koydum her harfin arasına
yorulduklarında dinlensinler diye küçük patiler
aramaya devam edeceğiz seni sokak sokak
biliyoruz kaybolmadın orada bir yerdesin