"İnsan, yeryüzünün kanseridir."

Emil Michel Cioran, Çürümenin Kitabı

ağaçları ağlatanların yurdunda
ateşe yağmur taşımışsan küçücük avuçlarında
bil ki o yağmur gökyüzünün özetidir

tamir etmek gerekiyor insanı, insanın eğilişini
varlığın bulanıklaşan anlamını
hislerle bağlarını kopardıkları için
konuşurken yere düşüp duran sözcükleri
burkulmuş zamanı düzeltip yerine koymak
öyküsüzlükten gittikçe kendi içine kıvrılmış yolu
ve yola bir yürüyüş yapıştırmanın işçiliğini bilmek gerekiyor
yoksa yol parasına bile yetmeyecek elde kalan düşler

içleri tenha, kalpleri kilitli, yüzleri okunaksız
boyalı ürüne ve ıssızlığa koşuyorlar birbirlerine çarpa çarpa
taşa tutuyorlar “ezilenleri ayağa kaldırma fikrini”
sonra kandan geçilmiyor düşünce pazarı
ve yoldaşları öldürülmüş şairlere kalıyor pazarı toparlamak

zihin savaş alanı, duygular sözlüğü bomboş
papatya kokulu bir mektup bile gezinmiyor içinde
oysa rüyalardan yapıldığımıza inanmıştım uzun süre
açıkta rastgele yüzüp duran, yapayalnız,
boşluktan oluşan bir kayığın içindeymişiz
görmek gerekiyor kukla oynatıcısının başlattığı çürümeyi
görmek ve söküp atmak insanın sırtına iğnelenmiş ipleri
sırtının kanla dolmasını göze alarak

iyileştirmek gerekiyor insanı
iyileşmiş insan; kuşları ağlatanların yurdunda
avuçlarında su içirir kuşlara
işte o su denizin özetidir