(Gerçeğin yerine neyi koyarsanız o sizin gerçeğiniz olur)


bütün yollar detoneydi o yüzden gidemiyordum
hiçbir yere gidemiyordum
elimde bir kalemle kala kaldım yitik çağın ortasında
hüzünlü olmayı öğreten bir kalem
kalem ki ellerimin unutkanlığını düzeltiyordu

bir sahne koymuşlardı sıfır noktasını en iyi gören yere
yaşlı bir assolist gibi sahneye çıkmıştı tarih
ve hatırlatmıştı sevgisizliğin insanı getirdiği o simsiyah noktayı
anladım ki sahip olduğum tek şey;
avucumun içine saklanan el kadar bir yaşama sevinci

tıklım tıklımdı hiçler bulvarı ve kostümcü dükkânları
koşarak yanıma geldi anılar sepetini taşıyan çocuk
dedi ki suyun alfabesiyle: “kalp üslup ustasıdır
hiçbir şey dememiştir hayatta onun diliyle konuşmayan”
bütün ömrümü toplayıp masanın üzerine bıraktı
gördüm; ömrümün sadece bir demet papatya ettiğini

onca affedilmez sözcük, onca anlam arayışı,
onca hikâyeler denizi, onca iptal edilmiş çiçek
onca kullanılıp atılmış sağır edici hayat
kalbi kılıç ve kan ve büyük ölülerle dolu insanlar
ah be dünya ne çok hakarete uğradın

gidemiyordum detoneydi bütün istasyonlar
gülümseyiş üretmiyordu bekleyenlerin yüzleri
tanrının bıçaklayarak öldürdüğü kentlerin birinden
bağırdım o kadar yüksek sesle bağırdım ki
gidip küçük bir cümlenin kıyısından dinledim kendimi
el kadar bir çığlıkmış sesim binalara çarpıp yere dökülen