biz kimin öyküsünden düştük ki
bir eksikliğin sere serpe uzanışıyız böyle
kederli tutkular
sise batırılan sesler
bunlar hep düşünceye kurulan pusu

öyleyse sevişelim,
nasıl olsa ellerimiz manidarlık bağımlısı

reddedişler masası boştu
ansızın başkaldırı ihtiyacını tutup masaya koydum
herkes bakıştı ve gülüştü; hahahahaha!
hep böyle başlardı büyük hissizlik

salondan çıkıp haritaların sesini dinledim dışarıda
ve suyun akışına düşen o şeyi gördüm:
asla tamir edilemeyecek kalplerin gölgesini

sonra hüzün geldi ve başköşeye oturdu: hoş geldiniz!
kalkmadı bir daha oradan
hüzün artık kalıcıydı
kalıcıydı kırılmış çocuklar ülkesinin başkenti gibi
yüzüme yerleşmişti hafifletici bir sebep olarak
ve ikide bir yürüyüşümü düzeltiyordu karanlıkta

karanlık; bütün çağların en büyük yürüyüş bozucusu
içinden ırmak geçmeyenlerin
eş zamanlı taşların

yeni kelimeler deniyorum iyileşmek için
yeni anlamlar
yeni hisler

hatırlıyorum bize bir rastlantı armağan edilmişti
mutsuzluk icat edilmeden önce
babam şöyle demişti bir keresinde:
“sonbaharın temsilcisiyiz biz
o yüzden bize öyle davranıyorlar”

yeni düşler deniyorum sonbaharın onuru için
yeni sessizlikler, yeni aşırılıklar
dağın belleğiyle düşünüyorum metropolün boşluğunda
“sana seslenmiyorum yüreğine sesleniyorum”
diyor anlam arayışı, asla tamir edilemeyecek olana.
bildim artık bildim; insan sıfırın kardeşidir