Bir gün gerçeği öğreneceksiniz, o zaman gerçek hepinizi delirtecek
–Aldous Huxley

yaşadığın yer; doğumdan ölüme kaos karnavalı
yazarak sığındığın yer ise ironi atölyesi
fikir vagonları geçiyor kronik ıssızlığın ortasından
gözden çıkarılmış köylerin zihnindeki hareketlilik
ve ardından sağır edici bir sessizlik oluşur kumun unutkanlığında
sana söylemiştim; sessizliğin bile bir fikri vardır



bütün sermayem kuşkulu mutluluğun ürettiği kelimelerdir
arzu dağılımındaki eşitsizliğe iyi bak; haklılık yetmiyor
haklılık yetmiyor, çünkü haklılığın yaşı çok küçük
kırılışın sesini taşıyan hayali gemiler
ve muhterem duvarlar bıraktın bana
ama bil ki duvarların bir fikri yoktur, hisleri vardır
yapışıp kalmış insan isimleriyle doludur duvarların kalbi



burası; olasılıklar sokağına açılan yaralı renkler kapısı
olasılıklar sokağı sis sanatıyla yapılmıştır
sokağın en başında “sonsuzluk suçtur” yazılı
yıldız izlerini takip edersen az ileride bulanıklık biter
henüz yazılmamış bir kitap karşılar seni
hakiki yankılar tepesine götürür
oradan bakınca görürsün geldiğin yerdeki;
siyasal makinalar ve mezbahalar uygarlığını



bak nasıl da ışıldıyor gerçekliğin pavyonu
aşk yüzünden para cezası kesilmiş şehirler
gittiğin her yere içinde taşıdığın boşluklar evi
yapay yüzler ve satın alınmış kalabalıklar
hüzünlü kadınların göğsündeki kesinleşmiş sızı
sen kaçarken biri delicesine bağırıyor arkandan:
bütün ıslık çalamayan çocukların babası sensin!
bütün ıslık çalamayan çocukların babası sensin!
rüyasızlığın geniş meydanında leke gibi duruyor insan
ve az sonra derinlik ustaları geçiyor kronik ıssızlığın ortasından
görünmeyen izler bırakmak için kumun unutkanlığına