Aydınlık Göğüm
Ey su!
Yüreğim dilsizdir İncitip durmuş hoyratça ateş Küle dönmeye bile mecalsizim Usumdaki sürgün gül Ruhumda solmuş. Rüyama kuşlar konmuş Umudum uyanmış yorgun bir şairin dilinde Kaybedişin hikayesini düşürüyorum yollara İzini kaybettiğim kim varsa ölü varsayım Yalnızlığın fısıltısını kemiriyor çığlığım, duy beni Ey su! Ruhumun yarası Usumun rükusu Kaldığım yerden devam ediyorum çürümüşlüğe İster inancını getir bana ister sesini Ya da ömrümden uzun gölgeni Elbet duyacak beni su ve kanımın huşusu. Ey su! Yaşımın kırılmış yanlarıyla ateşe büyüdüm İmbat dokunur gözlerimin bam teline Küstürmüşüm yağmuru, toprak kokusu kargaşalara gömüldü Unutma beni, gerçeğin ölümü usunda Rukiye; huysuz, kırılgan ve aydınlık göğüm. Nedim KARDAŞ |