Çöl Gülleri
İncitir yağmur damlası
Kalbimdeki çöl güllerini Alışmış gözlerim oysa yeşiline umudun Türküsüne huzurun, rengine suyun Vaktin nasırlı ellerine sürüyorum yüzümü Yüzüm bir kırık aynanın mezarı Yakın ışıkları, karanlık büyüdükçe büyüyor Karnında huysuz gecenin Kör oluyor ellerim, gözlerim bir yağmur damlası. Yakın ışıkları Çiçeğin karanlığından, suyun karasından Güzel sözlerimi alın Gözlerime çocuk sesleri ekin Gülümsemeler budasın bu yalnızlığı Bir yeminle başlayan o büyük cümbüşü aşkın Umudun sonsuzluğuna karışsın Yakın ışıkları Güzel sözlerime dokunsun sevdanın sarısı. Ne isyanım vardır karına kışına her demin Ne gülün gecikmiş doğumuna Ulu orta yerde geçmiş zaman kipinden düşen bir damla Yahut bir kuşun göğsündeki harede Kendi kabuğuma sevda sözleri yazıyorum Karanlıktan sonra ışığı da isterim üzülüşüme Bir bildiğiniz yoksa yakın ışıkları Yüzüp duramam boğulmak için girdiğim bu düşte. Varmak, bir öyküdür Herkesin uzaklaştığı kendisinden Yokluklar, ışıklar ve uzaklıklar örter üstünü kalbimin Çatladı çatlayacak tohumu efil efil rüzgarın Üşümek de karanlıktır, üşüyüp ölmek de çaresizlik Işıkları yaksın elleriniz, Beni kaldırmayan yerden, bana acımayan Yakın ki incitmesin yağmur damlası Kalbimdeki çöl güllerini. Nedim KARDAŞ |