Kar Altında
Ben, kar altında bir çiçeğim
Üşüsem de beklemek diye bir umudum var Üşüsüm de direnmeyi biliyorum hala yılanların kargaşasına Yüreğim incinse, ellerim çürüse Kendimi vurduğum hiçliği beslerim yine de. Bir yerlerde unutuldum ve biliyorum Kimse hatırlamayacak kokumu Resimlerle avunacak yalnızlığa adanmış yüzler Yaşlanmış ve biçare zamanlarda Kimse duymayacak beyazımı Siyahıma kör olacak şiire inananlar Ve kar altında olduğumu unutan kuşlar. Köklerimde başlar dirilişim, Başlar ve bitmeye yüz tutar avuçlarım aynalara Köklerim toprağın şefkatine gebe Çocuklar gibi şen bir ölüm vaadediyorken Zamansızlık var bu işin ucunda, bilenler de unutacak Hıçkırıklarım öpecek çocuk kalbinden memleketin Güleceğim, kar altında güleceğim utanarak annemin gölgesinden İnanabilmenin şafağına varırken. Ben, kar altında bir çiçeğim Beyazdan küsmüş, siyaha kör, maviye kucak Göğsümde atıyor hala bahara inanabilmek Ölümden uzak bir şarkı bu mevsimde Çınlayıp durdukça üşüyecek yaprağım Kolum, kanadım, dalım, toprağım Bir bahar vakti boynuma asıp güneşi Uyandıracağım unutulmanın çağını Ve aydınlığını hatırlamanın. Nedim KARDAŞ |
Bazı şiirlerde insan hayata ne kadar kırgın olsada unutuyor ne kadar yorgun olsa da dinleniyor..
Bu kalemin şiirleri de öyle..
Yine güzeldi okumak yine özeldi Bermuda kardeş.
Tebriklerimle.