herkes nereye gidiyor böyle
düşüncelerini o çok çocuklu bahçelerde bırakıp
kederlerini yıpranmış valizlere yükleyip
herkes böyle hiçbir yere doğru, hızlıca ve telaşla
kendini yanına almadan
kelimelerin taştan olduğu yere doğru


“iyileşmek istiyorsan hayal kurmayı öğrenmelisin”
diye yazıyordu bir kitapta

ben de öyle yaptım, az kalsın iyileşiyordum
en çok seni hayal ettim daha çok iyileşmek için
insanın gözü doymuyor
iyileştikçe hep daha çok iyileşmek istiyor
bir gün sıkılıp çıktın bu konforlu hayalden
yıllar önce kapanmış eski bir fabrikanın çatısına kondun


kasabayı görebiliyordun oradan bakınca
Göçmen Kuşlar Kasabası
(Dramatik Buluntular adlı romanda adı sıkça geçiyordu)
tam ortasındaki tenha tren istasyonuna takıldı gözlerin
öylece donup kaldın, anlattıklarımdan biliyordun orayı
orada anlam sonsuz sayıdadır
çocuklar da öyle
zihnin çırpındı, sustun, üşüdün, titredin
sonra parmakların yandı heyecandan
hani avucunun içi gibi biliyordun sen bu yalnızlığı!
fotoğraf makineni düşürdün elinden
ışık değiştiren ağaçlar son anda tutup getirdiler sana


çiçek yüklü trenler geçerdi bu istasyondan
trene koşardı hüzünlü bahçelerin çocukları
her yer koku düşü olurdu
fazla yer kaplamazdı gerçeklik
üstelik gerçekliğin daha yaşı kaçtı ki
solmuş çiçekler atarlardı tren camlarından
düşen her çiçek
o çocukların yüzlerinde ölmüş sözcüklere dönüşürdü


bazen de asker yüklü olurdu o detone trenler
onlar da eğlence olsun diye
sigara paketleri atarlardı trenle koşan çocuklara
kimisi Bafra, kimisi Bitlis, kimisi de Birinci
götürüp babama verirdim tutabildiklerimi
“afffferin Mete” derdi babam “f” harfini uzatarak
harçlığımın doğuş senfonisiydi bu


Bakkal İsmail vardı bir de
mahallemizin burjuvası
burjuvaziye eşdeğerdi dükkân sahibi olmak o günlerde
sokağın en görkemli yerindeydi dükkânı
ah nasıl da düşsel bir görüntüydü ahşap tezgâhta duran
ve içinden artist resimlerinin çıktığı nohut tozu ve lokum
Bakkal İsmail harçlıkların ölünce gittiği yerdi geçen yüzyıl


bin yıl geçti aradan, bin yıl
ah zaman,
seni gidi şanslı tanrı!


ah zaman, tinsel yolla bulaşan hastalık
yatağa düşürdü belleğimi
ben’liğimi eritip eritip tenime damlatıyorum
iyileşir gibi oluyorum ama iyileşmiyorum
kasten iyileşmiyorum, ironistim ben
çıkamayacağım yolculukların resmini yapıyorum

ama herkes gitmeye devam ediyor hâlâ
kendiyken “diğerleri” olmaya doğru
anılarını o çok çocuklu bahçelerde bırakıp
bedenlerini fermuarı bozuk valizlere yükleyip
kelimelerin sesten ibaret olduğu yere doğru
biz kalmaya karar veriyoruz burada; Zeyno ve ben
ben biliyorum, Zeyno da biliyor:
kim nereye giderse gitsin
kim nereye kaçarsa kaçsın
eninde sonunda kendine toslar insan