(bir keresinde sormuştum eskimiş kıyılar toplayıcısına:
boğuluşun ustalığı kaçta kapanıyor?
“o hiç kapanmaz” diye yanıt vermişti, çünkü
“kuşları seviyorlar ama kuşların anlamlarını sevmiyorlar”)

silahı sürekli şakağında gezen bir adam
tetiği çeker gibi yapıyor ama çekmiyordu
ne zaman karşılaşsak hep aynı durumda görüyordum onu
silah şakakta el tetikte
“çekmiyorum abi, benimki şakak tiryakiliği” dedi

“peki” dedim, yürüdüm gittim
sonra düşündüm; intihar kimlere kalmış,
oyuncak olmuş yaşamayı sevenlerin elinde
bir asaleti vardı eskinden intiharın

gölge gibi beni izliyor dibe vurmanın tatmini
dibe vuruyor, vuruyor, vuruyor
ama tatmin olamıyordum yine de
yoksa varoluş sıkıntısı mıydı bu
belki de asırlar arası sonbahar taşımacılığı
tam da ne olduğunu çözmek üzereydim
dikkatimi dağıtıyor
lastik terlikleriyle etrafımda koşturup duran zaman

bir süre sonra kuş ayaklarının izine rastladım
görebiliyordum kovulan seslerin döküldüğü çukuru
hissedebiliyordum toprağın hafızasını
ıssızlığın öze doğru yükselişini
“barbarlığınızın irini içinize akacak” dedi hafızanın ağzı

sanki bir bulutun içinde yaşıyordum
sanki zihnim yarışan çöllerin pisti
karşıma geçmiş kahkahalarla gülerek alay ediyor 2020
“dokunmak yok, sevişmek yok, aşk yok”
uzaklık anıt gibi dikilmiştir kalplerin ortasına

öyleyse uzaklık neyin karşılığıdır?
aynıydı bütün soruların cevabı
“kuşları seviyorlar ama kuşların anlamlarını sevmiyorlar”

korktum
kendimi karşıma alıp “kimsin sen” diye sordum
“suyun ölüsüyüm” diye cevap verdim kendime
çünkü ölüdür taş atılmamış bütün sular

sözcük davulcuları
ideoloji tapıcıları
evinden çıkmayan yazarlar
canı yanmayan şairler
burjuva devrimcileri
başkaldırmayı unutmuş işçiler
stajyer tanrılar
ah oldukça şenliklidir aldatılma ormanı
görebiliyordum dev ekrandaki o sahte insanı

sen rüyamda durmadan bir anıdan söz ediyordun
hatırlayamadığım bir anıdan
ağlıyordun hatırlayamadığım için
iki kelime seçtin sözcük hurdalığından
“papatya ve hüzün” dedin yüzüme umutla bakarak

sustum, sustum, sesin ölüsüydüm belki de
ama hatırladım; hüzünlü kadınların karnında
sessiz sinema oynayan bir çocuktum eskiden
bitince dünyaya inerdim papatyalar patikasından

“tamam hatırladım” diyerek sana koşardım
sen çoktan gitmiş olurdun o anıyı yanına alarak
böylece açık tutulurdu hep boğuluşun ustalığı
sonra yasaklı bir ağacın altına otururdum
ben hep yasaklı ağaçların altına otururdum zaten
gelip o ağacı keserlerdi yüzlerinde barbarlığın iriniyle
her şeye sahiptiler ama irin içlerine akardı yine de
çünkü ağaçların anlamlarından korkarlardı