(Hatırlıyorum karşı kıyıya düşünce taşıyan
Bir kayıkçıdan başka kimse değildim)



sonbaharın işsiz kaldığı caddelerden geçiyorum
kalın ihanetler giyinmişti evler
ıslık çalarak seyirci topluyor orijinal put
yüzü sahtelikten sararmış
elinde kılıç ve kan anayasası
toplanıveriyor hemen ikna edilmiş bedenler
oluşuveriyor kalpleri yarı mezar insanlar ormanı


ah, reddetme yeteneği!
ne pahalı bir intihar


Elimden tutup
bir kütüphaneye götürüyor beni içimdeki düş görevlisi
en az hasarla uzaklaşıyorum çürüme yüzyılından


Sohrab Sepehri
Mahmud Derviş
ve Adonis
yeni açılmış bir sokağa sözcük taşıyorlar


hurdaya ayrılmış vagonlar
ve detone trenler
sayısal sevimliliğe yenik düşmüyor bu kez


sırtları ok çığında kalmış şairler
kendi gölgeleriyle söyleşiyor
kırılgan köyleri onarıyor çamaşırcının oğlu Attila József
uçurum artırıcı sesler içen Rilke
Celan’ın sesi kısılmış kalbi: mazi toplama kampı
ah acının melankolik şıklığı!
tabiatın bana taktığı siyah şapkalı isim
çekiliyor içimden yavaşça ayrıntılar bulutu
yoklama kaçağı bir duyguya bırakıyor yerini
uyarıyor yeryüzünden mezun olanlar:
sakın vazgeçme yolculuktan
dünya kocaman bir hüzün kutusu


olasılık taşıyıcısı bir kayıkla ayrılıyorum oradan
kalın hisler giyinmişti sular
soğuk havalara inanan kayıkçıların söyleşisi
ki kayıkçılar imkânsız kıyıların onurudur
peşimde sahte kitabıyla orijinal put metaforu
ama ben kıyı boyunca uzanan Gülcan’ın saçlarına bakıyorum
ve Gülcan’ın sarılmak kokan kolları, ah neydi öyle!
‘o senin manevi mevsimindir’ diyor içimdeki düş görevlisi


arkamdan izlerimi süpürüyor düşsel süpürge
anlamlar patikasından hiç geçmemişim gibi
yorulduğumda günışığına hiç yaslanmamışım gibi
yeni açılmış bir çiçeğe hiç sözcük taşımamışım gibi
çalışmaya devam ediyor çağın kamçısı


ve itaatler eşiği;
öyle kalabalık ki


mola veriyorum susulanlar tepesinde
işte yine onlar iniyor geceye atlayış refleksiyle
‘şairler: yalnızlığın son koruyucuları’*
izlemeye başlıyoruz polen bulutlarının altında
binalar, arabalar ve silme tuşundaki sevimliliği (!)





(*Paul Celan)