canım sıkkın bugünlerde, korktum depresif bi kırılmadan daha bu saatte... sonra dedim ki bu günlerde bu saatte daha da kırılacaksam bu en güzel bi şiirle olur, girdim şiire...
Sahteleşen, değersizleşen hayatın ve bunu farketmeyenlerin vurgusu müthiş bu şiirde...
Ben unutmak kelimesine takıldım en çok...
Tanrısını şaşırmış bu narkoleptik masallar yüzyılında unutmak gereksiz bi kelime. Sorgulamaktan münzevi olmuş deliler dışında herkes derin uykudayken unutmaya gerek kalmıyor. Sevgisi molierin pintisiyle özdeşleşmiş insanlar kaybettiklerinde bi ağacı, çocuğu ya da aşķı gerektiği gibi acı çekmiyor, unutmak gereksiz..Uyurken, asık yüzlü gerçeklerin hayalleri katlettiğini hiç kimse fark etmiyor, fark etmeyenler için unutmak gereksiz... Saflığını kaybetmiş, hayalleri kalmamış insanlar kendilerinden daha fazla ne unutabilirler ki.. unutmak gereksiz bir kelime bu yüzyılda... bi çay içecek parası bile yok...

Teşekkürler müthiş siire...

ölürsem seni bana çok görürler şimdi

"bana Butîmar kuşunun hikâyesini anlatırdın hep...hani deniz suyu ile beslenen kuşu...eğer denizden su içerse; denizin kuruyacağına inandığı için su içmeyen ve susuzluktan ölen kuşun"...ben hep kuşların kanatlarında gezdirdim özgürlüğümü...ama kendim ne uçmayı öğrenebildim...ne de kanat çırpmayı...sen bunu hiç bilmedin...boşver sen beni yine öyle bil...öyle hür ve özgür...
...

vakit geldi
götürecekler birazdan
seneler sonra
gökyüzüne masum bir dilek bağlayıp
tahrip olmamış, günahsız bir bulut bulmak
öyle zor ki adıma


güneş çarpabilir dışarda
içerde köşe-kapmaca oynadığım duvarın
bundan sonra bana
ne kolunu uzatmasını bekleyeceğim
ne de başıma değen tavanın
iki adımlık hücreyle bir olup boyumu ölçmesini


üzülmüyorum aslında
zatıâlim kapalıda neyse
tabutun içinde de atar 
nasıl olsa aynı voltayı
aynı çapraz buluşma
ve hiç uzamayan adımlarla
küçülüverir çabucak kalıbı


belki birkaç paslı çivinin
üstüme yamuk çakılışını
görmezden gelirim bu sefer
toprak ipotekliymiş ya da değil
kaç kemik düşermiş metre kare başıma
bilmiyorum
ne fark eder


Rodrigo’nun Gitar Konçertosu’na da gerek yok
vasiyetimdir türkülerle uğurlayın beni
kırk’ım çıkana kadar
ne yapın edin
güllerle örtün üstümü
ne biri ağıt yaksın mezarımın başında
ne de döksün bir damla gözyaşı
korkmayın yalnız olmayacağım orda
karşılaşacağız elbet eş ve dostla


gidiyorum sevgili
ne güneşim var şimdi
ne de su içebileceğim
bir avuç denizim
saatler ölümü
potansiyel suçlu beni geçerken
ellerini uzatıyorsun bana
elin elimde
artık gözlerimi yumabilirim
...
...
Butimar Kuşu deyince eski bir şiiri bana hatırlattın...eskiden iyi-kötü sesim vardı konuşuyordum hiç değilse...artık içim boşaltılmış gibi...

ama seni okumak hep güzel...

sevgi ve selamlar...

"oysa çoktandır biliyorum unutmak bir işe yaramıyor 
unutmanın cebinde çay içecek parası bile yok"


yorum yapacak kadar güçlü değilim
zira boyumu aştı bu şiir


harikasınız


...