Kitap Mezarlığından Gelen Sesler-1


1.
Bu kalpte işi bitmişti Anna’nın
bakın işte orada
gidiyor bütün karşı konulmazlığı
ve zehirli polenleriyle

Kupkuru bırakarak kendine benzemeye çalışan çiçekleri
güzelliğini silah gibi doğrultarak
kaybetmekle ünlü şairlere gidiyor
kırılacak başka kalpler bulmaya


2.
Ben hâlâ kayıp zamanın izindeyim
"Swann’ların tarafı"nda değişen bir şey yok
Proust, Combray ve gökyüzünün sözcüsü olan
Çan kulelerini anlatmaktan yorulmadı

Kuşku kraliçesi Odette
ve Odette’in ruhundaki gizemli randevu evi
Swann’ın içindeki kişiliklerin mezarlığıdır

Proust matkapla delmektedir okuyucunun beynini
Çiçek açmış genç kızların gölgesinde

Taş yağmurudur "Sodom ve Gomorra"
Albertine: Aşkın mahpus ve kayıp kenti

Ve asla yakalanamayan zaman:
Proust’un içindeki yaşlı ülke


3.
Tomris’lerin tarafında ise Ülkü ve Cemal’den sonraki
Son çıkmaz sokağın adı Turgut’tur, bu iyi
Edip ise on dördüncü tekil şahıs
Dışardan bakıyor bütün tren yolculuklarına
Edip hala aynı soruyu soruyor; Ruhi Bey nasıllar?
Çünkü bir tek Ruhi Bey biliyor gözyaşının tarihçesini
Sonra bir gece toplanıp palyaço kılığına girdik
Baktık ki
İnanmayı düzeltirken gittikçe kamburlaşıyoruz
Uçaklar, arabalar ve hızlı trenler yüzünden


4.
Ben de uzun süre merak ettim: Tanpınar insan mı?
Enstitüden söylediler; insan olan geçicidir
Tam çıkıyordum kitabın içinden, Nuri Efendi
Ayarı bozuk yüzüme baktı ve şöyle dedi:
"Ayar, saniyenin peşinde koşmaktır"


5.
Razumihin bütün zamanlarda
Dünyanın en iyi yardımcı erkek oyuncusudur
Raskolnikov’un kalbi ise paslı çivilerin yürüdüğü
Tahtadan yapılmış şizofren bir ülkedir


6.
Melankoli günahtır "Son Şeyler Ülkesinde"
Cesetlerin ve eşyaların eşit sayıldığı
Mutsuzluktan çıldırmış caddelere üzgünlüğümü sürüyorum
Boğazı sıkılmış kentlere kurulan vicdan batakhanesinde
Bir kimlik, bir kemik ve bir annenin kısaltılmışı
Kaldırımlara açılan markasız çığlıklar tezgâhıdır


7.
Nupelda, Roja, Plotia ve Maria Puder
Dünyanın en güzel ölü kadınlarıdır
Onları anlatırken bir yazarın elleri kan içinde kalır
Bütün gün binlerce sözcük denersin olmaz
Bir martı gelir kafanı karıştırır
Yazı ortasından ikiye bölünür
Lirizm en iyi yönetim şeklidir düşüşler yurdunda
Sağır edercesine çalmaya başlar paradigmanın gongu
Tamam, bu kez oldu, başardım derken
Akşama iki kelime gelir haddini bildirir
Kolay değildir üşüten bir kadının yarısından atlayıp
Betonsu bir şiirin ortasına bile bile çakılmak

(Okuduğum bazı kitaplardan esintiler ve bana geçen duygular.
Belki size de aynısı olmuştur.Kitaplar ki insanın korumalarıdır.)

8.
Yeni bir cümle gelip diğer cümlelerden nöbeti devralıyor
Kentin her yerinde sürekli bir şeyler konuşuluyor
Konuşuldukça kabarcıklar oluşuyor göğün aşağısında
Böylece zamanın üstü örtülüyor hüzün uyanmasın diye
ve tesadüfi bir suskunluk anında pencereye yanaşıp
Yıllar önce geldiğim tarafa doğru bakıyorum
Her akşam yapıyorum bunu kimse görmeden
Kaçınılmaz şekilde aynı sonuca varıyorum; ne çok
gitmişim kendimden uzağa yeryüzüne dayanabilmek için!


9.
Bozkırkurdu: umarsızlığın pis çukuru
Herkesin bir Hermine’si vardır
Çelik hortumlardan akan
Şölenler ve ışıltılı zaaflar
Kirli hayaller tiyatrosunun öforik oyuncuları korosu:

“Güç insanını güç yıkar, para insanını para
Köle ruhlu insanı başkalarına kulluk etme
Zevk insanını zevk çökertir
Bozkırkurdu’nu da bağımsızlığı yıkmıştı”

Ya bizi?
Kuşların süvarisine katılmak mı yok etti?


10.
Issızlık İrlanda’nın babasıdır
Ulysses ve Dublinliler Joyce’un alışkanlığı
Bloom: diğerleridir
Diğerleri kimse değildir

Bütün bunlar bir serçenin elleriyle yazılmıştır
Yer kalmamıştır hafızanın vestiyerinde
Düzensiz öfke parçacıklarının serpildiği öyküler
Ruh çakısının yonttuğu kelimelerin çığlığı
Toplasan hepsi:
“Sanatçının Bir Genç Adam Olarak Portresi” etmez


11.
“Cehennem başkalarıdır” diyor Sartre
Cehennemi hep başkalarının üstüne atıyor
Varoluşu yolda görmüşler
Kolunda Simone de Beauvoir
Arkalarından bağırdım işaret parmağımla:
Bulantı asla bir kitap ismi değildir
Bulantı asla bir kitap ismi değildir


12.
“Veba” bir şehrin Oran’tısız ölümüdür
Fareler ve kapıları söndürülmüş insanlar
Yükselen ıssızlık ve ateşin elleri

Ah mutsuzluğun kapısında nöbet tuttuğu kitap:
“Yabancı”

Ve Başkaldıran İnsan
Düşüşle aynı yaştadır

Çok bekledi bir öyküye girmek için Sisifos
Ama ışıklar söndü sıra ona gelmeden


13.
Peki, Kar bir şehrin nesi olur?
Kar bir şehrin tam zamanlı tanrısıdır
Kars ise siyah beyaz bir ses
Öyle ki geçerken bile uğramaz oraya aşk

Yıllar sonra Masumiyet Müzesi’nde sergilendi
Füsun’un donu ve Füsun’un çiğnediği sakız
Ziyaretçi akınına uğradı düşsel öpücük


14.
Bütün felsefecilere küfreder Cioran, Sartre hariç.
Ona göre bütün sözcükler çürümüştür
Çürümenin Kitabı: Uzaktan bakınca el kadar bir kitap
Okudukça beynim: Keskin kayalıklar ülkesi


15.
Güneşe baktı Zerdüşt
Ki güneşe bakmak kolay değildir karanlıklar vadisinde
Böyle Buyurdu Zerdüşt, işte tam da böyle:

“Gözlerim için en korkunç şeydir bu, insanları paramparça olmuş
ve mezbahaya dönmüş bir savaş alanında dağılmış gibi görmek.”

Zerdüşt konuştukça toplandı bütün deliler
Heyecanla dinledi onu otlar, ağaçlar, nehirler ve kum
Sonra birer birer kendi uçurumlarına gömüldüler

Baktı ki: Gülüyorlar ve anlamıyorlar.
Bu kulaklara uygun ağız değilim ben
diyerek uzaklaştı bulanık yüzlü o vadiden

Ve Nietzsche’yi ağlarken gördüm Salome’nin koynunda
Kendi kendine mırıldanıyordu:

“Şehvet, topuklarımızı kemiren bir orospudur!
Ve bu orospudan bir parça et esirgendiğinde
Bir parça ruh için yalvarmayı çok iyi becerir”


16.
“Varolmanın Dayanılmaz Hafifliği”nden sonra
İçime öyle saplandı ki “Gülüşün ve Unutuşun Kitabı”

Şöyle geçiyordu büyülü bir sayfada:
“Kadınlar güzel adam aramazlardı,
onlar güzel kadınları elde etmiş adamları ararlardı”

Yine imge toplamaktan gelmiş başka bir sayfada:
“Bir kadın şair, iki kat kadındır” diyordu

Son durağa geldiğimde sordum hafızaya:
“Bilmemek” nedir?
Cevap verdi içimdeki yenilmiş:
Bilmemek, belleğin düşüşüdür

Ve ey Prag!
Tanrının silgisi



(2014-2017)