Benim yalnızlığım insanlarla dolu. (Franz Kafka)

hayat bozuldu mu kolay kolay çalışmıyor
önce bol ödüllü bir sessizlik giriyor araya
sonra buzdan kılıçlar ve uğultular yorganı
tozu dumana katarak üstüne gelen evraklar ordusu
iç içe geçmiş iklimler, kıstırılmış coğrafyalar

belki de yanılmıştır
coğrafya kaderdir diyen o ünlü felsefeci
hiç olmaktır belki de coğrafya, hiç!

mesleği hayalperestlik olanlar bilir
şurası yorgunluktan yapılmış ıssız yol kenarları
şu derinden gelen hüzünlü sesler de
sahiplerince parçalanıp atılan anı kırıntıları
kelimelerle oyun oynayan bir yazara göre ise
suçluluk duygusu mezarlığıdır o kırıntılar

az ileride duyulmazlığın bereketli tarlası başlar
ağaçlar ve çiçeklerle süslenmiştir duyulmazlık
korkuluklar, ot denizi, böcekler, kuşlar
karıncalar, solucanlar, duygu ölüleri
sohbet halindedir toprağın gizli tanrıları

sohbet devam ederken
usulca araya karışır Wernicke-Korsakoff sendromu
elinden tutup götürür seni çıkışsız kasabaların kokusu
müdahale edilmiş sokaklar, gece kulüpleri
saçlarında ölüm taşıyan kadınlar, tımarhaneler karşılar
ve kırılmaz camlardaki bayrak gibi tapılan şu üçlü:
"savaş, soykırım, kin"
çünkü başköşeye oturtulmuştur çirkin adamlar
o yüzden savaş yanlısıdır dünyanın bütün başkentleri

bir kaldırım taşına bırakıyorum yorgun gövdemi
öyküsünü arıyor yüzüme yapışan soğuk cümleler
birbirini hatırlamayan tanıdıklar geçiyor yanımdan
ah, hayat bozuldu mu çalışmıyor bir daha
zaman da çalışmıyor hayat bozulduğunda
geçmiş zamanın tek bildiği aforizma fırlatmak
gelecek zaman hayal toplama örgütü
şimdiki zaman ise hep aynı şeyi yapıyor
başı döndüğü için yere düşme numarası
onu kaldırmaya çalışıyorum yerden
öfkeli öfkeli yüzüme bakıp:
“bırak, bırak kendim kalkarım ben! ” diyor

henüz erken sanıyordum diplerde dolaşmak
ve haritaların sesini dinlemek için
belki de saat şu an akşam sekiz falan değildir
saat sabahın hiçidir belki de, hiçi!