sen de hissediyor musun seslerin huzursuzluğunu
kelimelerin yankısı vardır
dolaşıp dururlar görünmez dağların yamaçlarında
kayalara çarpa çarpa uçuşurlar duyulmak için
duyulmazlarsa ufalanıp yere düşerler
toza dönüşürler ama ölmezler
ses parçalarının döküldüğü o son durak
işte orası hafızanın en soğuk odasıdır

anlam da öyle; tek ve silahsız
dolaşıp durur kocaman cümlelerin içinde
konacağı düşünceyi arar sisler ormanında kaybolma pahasına
bulamazsa kırılır ve gittikçe irileşir kırılış
kimin yüzüne yerleşirse o artık kırılış ustasıdır

bense bir yer arıyorum içinde boşluk hissi olmayan
dolaşıp duruyorum zihnime ateş edenlerin arasında
bağırıyorum dağını arayan yankılar gibi
bağırıyorum “en iyi atışınızı yapın!” diye
dönüp bakmıyorlar bile bir intiharın güzelliğine
kusursuz çalışır “ölümleri ayarlama enstitüsü”

insan kendi kıyametini kendi yazmıştır bütün çağlarda
ve inandığını söylediği tanrısına yüklemiştir bütün suçu
tarihin en zengin menüsüdür: savaş, salgın, ölüm ve kıtlık
sofradan hiç eksik olmamıştır mahşerin bu dört tatlısı

yaşama sevinci de öyle; yenilginin tarihi kadar eskidir
avuç içi kadar yer kaplar, kırılgan ve savunmasız
ama duygular treninde yolculuklara çıkan hislerin lideridir o
ışıkların söndürüldüğü sayfalarda smokiniyle ortaya çıkıp
yeniden başlatır hafızanın soğuk odasındaki yankıyı