bu şehir bu gece geç bitecek, sen git istersen
düşünüş, başkaldırı, itiraz, çıkışsızlık, öfke, bulantı.
bunlar her yerde aranan yerli ve kaçak sözcüklerdir
karanlığı yırtmanın görünmez dövüşçüleridirler
yetkileriyle gelirler az sonra “söze karşı silah” diyenler
ellerinde derin uzanış yüzlerinde devletin soğuk rengi
git istersen, bazı evleri öldürüp kaza süsü vereceklerdir yine
giderken avuçlarına birkaç çıkmaz sokak al
olasılık doludur çıkmaz sokakların içi, gidişi yüceltir

özgürlük denen şey azılı suçludur buralarda
kaç kez ipe bağlayıp götürdüler onu herkesin gözü önünde
cinayetlerin üzeri sevimli manzaralarla örtülüp
yasal mermilere kahramanlık süsü verilmiştir kaç kez
bak şu gördüğün resim, şu çukura benzeyen tecrübeli şey:
çürümeyi alkışlamaktan elleri çatlayanların sığınağıdır
insan böyle bozuluyor işte, bir sığınak yetiyor
derin his diye bir şey kalmamış insanda
derinlik büyük acı çekiyor bu kaygan zeminde
görüyorsun, gördükçe gözlerin ölüyor
konuşuyorsun, dudakların ölüyor
bir bakmışsın olduğun yer yalnızlığın o büyük fabrikası
bir bakmışsın bileklerin kelepçelerin pavyonu
git istersen, az sonra çığlıkları duyulmaya başlar
kentleri yakıldığı için üşümüş serçelerin
ve anlamları sona erdiği için atılmış çiçeklerin

“sözün tarafındayım” dedim onlara
ve avazım çıktığı kadar bağırdım:
yolculuklarımı kim aldıysa yerine koysun!

bir sessizlik girdi araya, baktım sessizliğin gövdesi boştu
anlamıştım; hedef gösterilme uzmanıymışım ben
böyle başlamıştı işte gerçekliğin parçalanışı
kaç kişi hissediyordu bunu şu insan kıyametinde
kaç kişi biliyordu kelimenin külden yapıldığını
ve şiirin sadece rüzgarla konuşmak olmadığını
bunu kime söylediysem senden önce
onun ruhu bekleyişin kız kardeşi oldu
beklemişlerdi; hüzün iyice yerleşene kadar
şimdi, git istersen, bu şehir bu gece
kendine ateş ederken gerçek insanlar kullanacak