vazgeçmek ne kadar sürer, bilmiyorum.
başvurumu yaptım vazgeçişe;
uzun bir dilekçe ve ekinde kış mevsimi.


anlatmayı bıraktım
sözcük aramıyorum
tutkunun uçurumlarında dolaşıyorum
zafer’le karşılaştım oralarda yeni bir yıkımdan geliyordu
“sen de kimsin” diye sordu
“normal bir ölüyüm ben” dedim


ama dünyanın ortasında leke gibi durmak
ah, işte bu canımı çok yakıyor
kitap okuyunca geçiyor geçici olarak
üstüne iki bira içiyorum
iki hayal kolumdan tutup eve götürüyor beni
biraz daha uzuyor geçiciliğin ömrü


sonra tekrar başlıyor sokaklardaki yanlışlık
görünmez yağmurlar, soğuk yürekler.
neyse ki üstüme kalın bir köy giymiştim
içime ise kalın hisler ve üzülmeme garantisi


emekliliğine beş yıl kalan bir sözcük
göz altı ve haber-alınamayış garantili
elleri cebinde vitrinlere baka baka yürüyor sınıf ayrımına
saçak altında bir çay ocağına giriyor
çayını yudumlarken dalıyor:


(Gülcan geçiyor caddeden yüzünde ayrıntılar bulutu
parayla tutulmuş bir serseri Gülcan’a musallat oluyor
fırlıyor yerinden derin-anlam garantili sözcük
tam da her yer kurtarış mavisi
tam da Gülcan’ın hayretler içinde dönüp bakışı)


birden dürtüyor onu çaycının elindeki gerçeklik:
abi bu yalnızlığı nereye koycez?
ücretsiz bir park yeri bulup
oraya bırakıyorum kurtarış sahnesini


hepsinin silahı var ötekileri yok etmek için
kim bir hayali bozuyorsa hepsinin
silahlarını yüzlerinde taşıyorlar
hep aynı sorudur üzerime doğrultulan:
sen kimsin? sen kimsin? sen kimsin?
normal bir ötekiyim ben diyorum
yıkıntılar tanığı ayaklarımla nereye gitsem
peşimden geliyor “her şey normalmiş gibi davranmak”
her şey normalmiş gibi davranmak utanç verici
ve anlıyorum ki;
vazgeçiş de bana karşı boş değilmiş