(sonsuzluk hasta olduğu için gelememişti
yerine en çalışkan işçisi onu temsil etti: siliniş)



yine çok kalabalık belleğin toplantı salonu
başköşede tekli koltukta oturan hüzün
her zamanki gibi canı sıkılıp duran sayın mutluluk
hemen yanlarında yüzü hiç gülmeyen yanılgı hissi
onların tam karşısında kusursuz görkemiyle
bütün mevsimlerin amcası bay yalnızlık
bay yalnızlığa yalnızlık deyip küçümsemeyin
eşyalara esir olmuş evlerin sevgilisidir o
her yerde şirketler zinciri var
gökten zembille inmedi ona bu zenginlik
düşüyle tırnağıyla kazanarak geldi buralara


gözdağı vericiler ve günah ödeyiciler
odanın her yerindeler
en yüksek ıssızlık maaşı onların


eski bir yenilmiş bağırıyor öbür odadan:
huzur hislamda! huzur hislamda!
yenilgisi duyulmuyor gürültüden
her ses taneciği daha havadayken infilak ediyor


kafamın içinde masa tenisi oynuyor hafifletici sebepler
suç kelimesi oturacak masum bir yer arıyor kendine
kapıdakini gösteriyor omzumdaki yasadışı düşünce
ve sosyalizm kapıdan göründü ürkek bakışlarıyla
sırtında düşçü tulumu, başında utangaç şapka
nedense giremiyor içeri: kapalıyız!
sadece bir yoldaşa bakıp çıkacaktım: kapalıyız!
ama görüyorum herkes içerde: kapalıyız!
o bütün zamanların en iyi içeriye giremeyeni
ona kimlik soruyor kinlik siyaseti yapanlar


tarih biliyor kim içten
kim içtenliğin karikatürü


çırak kahramanlar ve oyun kurucuları
gelecek zaman diye bir kavram attılar ortaya
gelecek:
büyük ölünün adı*


Allah u Teâlâ da bbbiliyor ki
bir spermen değildir oyun dışı bırakılan çocuk


sonra düello fikri gelip duvardaki tüfeğin içine girdi
düello fikri iyi aile çocuğudur
kızmayın, onu alıp bir parka götürün
ve deyin ki: senin annen bir melekti


“geçmiş” korumalarıyla katılmıştı kokteyle
boşluk hissi, bulantı hissi ve korku
etten bir duvar örmüşlerdi etrafında
saatlerce çalıp durdu uçsuz bucaksız hisler orkestrası
saatlerce kimse kimseyle göz göze gelmedi


ve bu devasa salonun en uzak köşesinden
onları izliyordu gerçek dünya
“empati koca bir yalan” diye mırıldandı
kimse farkında değildi onun
“hepiniz kayıt dışısınız” cümlesini masaya bıraktı
sessizce çıkıp gitti duvarların içinden


(*Sartre)