Bir Demet Günaydın
Bir demet günaydın
Yeşermişti gözlerinin mahmurluğunda Ve o güzel şehir seninle her uyanışında Alıp başını gitmeler dolduruyordum umutlarıma Çünkü bir çıkmazdın Seninle güzelleşen bütün yolların sonunda. Bir avuç su Arındırdı gözlerini siyahtan Kördü, sağırdı, sancırdı dudaklarında Beni yıldıran kahhar türkün Ve bir yılan dolanırdı geceye, adı yalnızlık Bir yalan düşerdi cemrenin yerine ömrüme Çünkü sen hiç yazılmamıştın Gerçek düşmemişti henüz cümleye. Nasır tutmuş bir avuç Eskitti kırmızının kırgın gülünü Dikenleri bir yaranın uykusu Ertelendi şiirle savaşı kar boran hüznün Ah saçların kalbimde uzadıkça, eridi uzaklık Gecenin rahminde tüten mum alevinde Ve mutluluk açarken kollarını beyaza Seni andım, arındım Çünkü yalan tutmamıştı henüz ellerimi. Bir acı hatıra gecenin soluğunda Yağmura vuruyor yüzünü içimdeki menevişle Ürkütüp duruyor karanlığın kıyıları, eksikliğimi Kaçak bir yorgunluk düşüyor dilime Bir avuç yaşam serperek ölümü bilmeyen sözüme İhtimal ki uçurum diplerinde saçlarının ışığıyla Çekiyorum kendimi en derinine ıstırabın Yokluğunun her sabahı bir demet günaydınla arınır Gözlerin mahmurdur, şehir alaşağı. Nedim KARDAŞ |