(Ne kadar uzaksın ey mis kokulu cennet)*




tarihin bütün öyküsü boyunca gökyüzü aşağıya bakıyordu
toprağın istekli ağzındaki gürültüye
yalnızlığın o büyük fabrikasına
oradaki tek açıklık küçük otların suya açlığıydı




uygarlık zindanının ışıkları hep yanıktır
duyguların özgürlüğü için değildir yanıklık
iyi görülsün diyedir itaat etmeyenin yüzündeki kelimeler
yok edilsin diyedir reddedenin dilindeki karanfil ordusu
herkes zorunlu davetlidir büyük bilinmezin gösterisine
elleri çividen yapılmış yedek alkışçılar
ücretsiz kabullenme seansları
anlamın üstünü örten sonsuz sisin parçaladığı sözlük
ve korkana doğru hızla ilerleyen keskinlik




her taraftan hissediliyordu dünyanın geçirdiği nöbet
eski evlerin bittiği yerde başlıyordu dip
dip; belleğin düşüşü ve insanın çökmüş kalbidir
içimi göstererek kurtuldum uzaklığın o soğuk kılıcından
içim mektuplar ülkesidir





(*Charles Baudelaire)