Nedendir bunca sızı sol yanımızdaki?
Bir anne şefkâti büyütmedi mi hepimizi de...

Anlamıyorum!
Ve hep diyorum, anlam veremiyorum insanların neler yaptığına ve ürperiyorum yapacak oldukları dengesizliklerden.

Öyle bir zamana getirdi ki zamanı insanoğlu, bunu kendine kendi bile izâh edemiyor artık..

Binlerce hayat ya da insan mağduru insanlar topluluğuyuz vesselam...

Su gibi sel gibi umarsız.. Ütüsüz gömlek gibi, mideye dokunan kaçak sigara gibi vs..vs...

Düşünüyorum yine çıkamıyorum düştüğüm anlam çukurlarımdan..
Anne diyorum sonra, bir duâ ile değişir mi bunca kurulmuş bozuk düzenler?

Kâlbim sızlıyor sonra..
Yanıyor...
Acı'yor..

Şiir öyle derin ki kana'yan bir yara.. tuz gibi basılıyor sızılarımıza...
Finaldeki vurgu çimdikliyor sonra aklımızı "öldürecek düşlerimi komşumuzun huzurlu uykusu" ..

Öyle ya dedim rahat olmasaydı vicdanlar bunca öfke sefasını sürer miydi mazlum diyârlarda...

Öfkeli ama bir o kadar da kuvvetli şiirdi dizeler..

Yine de "ömür, umuttan önce bitmeli" sözünü unutmadan umut dileyerek ayrılıyorum sayfadan.

Zira
Rahmetli annem çıkmayan candan ümit kesilmez derdi..

Daim olsun umudunuz.
Dostça tebrik ve saygılarımla..