Sınır
bütün gölgeler insan
ağzı yok dokunduğun lahza. gölgedir insanın sana bıraktığı zaman. suya eğilir suya çıkılmaz sudur kötülüklerinde iyiliklerinde kayığı. karasından vurulmak vah ki ne aman.. gemiler denizi yarar yaralar bir kurşun çıkar ava celladın bohçasını çözen karıncalar ah ki ne yaman.. kimin elinde haritalar zulmü çiziyor önce vurduğu yerin hesabımız yapılmış bu kadar ölüyüz toprağın sırtında silahı bırakıp yoktur tetiği çekmeden bana yanan. al gölgemide kardeşim kamburdur hiç konuşmadı suyada arzada. bende celladın bohçasını çözdüm bende bir sakatım ki gölgemin kolu yok mayına bastı ah ki ne çocuktu tuzağına kanan.. dünyamı senin olsun çektiğin sınırda büyümüyor ne can ne de canan.. / yüksel batu |
sınır çizgileri kaybolmuş
köyler gibisin çocuk
geçmiş günlerden çok hayır görmüş gibi
gelecek günlerini namlunun ucuna sürmekteler
*
al-
kızıla boya isyanını
biraz kan doğra
asi-
liğine can gelsin
tez atıldığın kavganın
sebebini bilirim
asil-
liğine uzatılan dildir
gözlerindeki öfke
el-
değilim sana küçüğüm
ben aslında sendim
büyüdüm ‘’adam’’ oldu ismim
*
şiir
ve esenlikle değerli kardeşim