1
Yorum
9
Beğeni
5,0
Puan
147
Okunma
İşte şimdi kapılar, art arda kapanırken
yüzüne çarpıyor bir bir hakikatler
Yağmur bulutları öfke rüzgârıyla beraber
dolaşıyor vicdanının gökyüzünde, nedametle
Sen ağlamayı öğrenseydin, bir yetimden,
bir öksüzden, bir evsizden ve ders alsaydın
gözlerini gözleriyle buluştursaydın sahiden,
nedametinin nabzı durmazdı, geçerdi içimden
Titrek sesler gökyüzünde süzülen kuşların
kanatlarıyla dağıtılırken kâinata
Gönül hânemin kapısı açılırdı kim bilir,
vicdanla buluşan, ağlamaktan utanmayan, sana...
5.0
100% (4)
Cevap Yaz