Eski bir maviydi gözleri
Kahrına meneviş işleyen şehirli bir göçebeydi


Anka soylu kuşlar uçardı göğünde
İri kıyım ellerinde ölçüsüz bir şefkat
Gri saçlarında sonsuz bir merhamet saklıydı


Sesi, gök gürültüsü gibi gürleyip
Bakanın içini üşütse de zemheri bakışları
Göğsüne kırkikindi acılar gömmüş bir kanar dağdı


İğde kokulu bir köy türküsü duymayı görsün
Bağlamanın tınısına kulak kesilir
“İşte bu türküye bir cigara içilir evlat” deyip
Özenle sarardı tütünü
Son nefesi gibi çekerken içine dumanı
Durgun sular gibi durulurdu


Kızınca, bir mavzer gibi patlar
Susunca, taş olur susardı


Ne zaman duysa çocuk ölümlerini
Yüreği fırtına vurmuş bir ağaç gibi çatırdar
Sırtından vurulmuş bir rüzgar gibi acıyla inlerdi
Etmeyin derdi, e t m e y i n
El kadar bebelere zulüm etmeyin


Anam öldüğünde…
İlk o zaman gördüm ağladığını
ilk o zaman gördüm yaralı bir bulut gibi kanadığını
Biz görmeyelim diye, pür telaş silerken yanaklarını
“İyiyim” diyordu “i y i y i m”


Oysa….
Kanadı kırık kuş gibiydi bakışları
O umarsız bakışlarından biliyordum
İyi olmadığını…


B a b a m!


Mavi gözlü devim
Öldüğün gün beni de gömdüler toprağa
Söyle…
Hangimiz ölü
Hangimiz yetimiz şimdi