Kıyıya vurmuş balıklar gibi
Dudaklarımızın kumsalında can çekişiyor
Zoraki tebessümler
Islığını yitirmiş bir rüzgar gibi kırgın
Avazını içine hapsetmiş bir gök gürültüsü gibi
Mutsuzuz…


Hüzün kervanları geçiyor içimizden
Herkese, her şeye, kendimize bile dargınız


İçimiz kan ağlarken, yüzümüze taktığımız
O toz pembe maskelerden bihaber insanlar
Son kullanma tarihi çoktan geçmiş acılarımızı b i l m i y o r l a r


Bize ezberletilen senaryoyu harfiyen uygulayıp
Polyanna’yı kıskandıran yeteneğimizle rolümüzü kusursuz oynarken
Yüzümüzden düşen bin parça hissizliği görmüyor
İçimizde yankılanan o sessiz çığlığı d u y m u y o r l a r


Aşka dair her cümle, neden yarım kalıyor dudaklarımızda
Anlatsak bile, a n l a m ı y o r l a r


Yanlış hedefi vurmuş iki kurşunuz biz
Kendimizden başka kimse saramaz yaramızı
Sarsa bile kimse bilemez acımızı
Her saklambacın ilk sobeleneni, her süreğin en kıdemli avıyız


Hayat denen arsız çengi boyama telaşına düşse de
Okşanmaya hasret saçlarımızı
Sil yüzünün gergefindeki o gamzeli hüznü
Kır kalbini saran paslı zinciri
Yeşile biraz daha yeşil, maviye biraz daha mavi sür


Gül hadi
Gülünce, acımadı s a n ı y o r l a r