ölü denizin vasiyeti
Likya sularının son isteği miydik biz
yoksa…
bu kösnül günaha uydurduğum
bir bahane miydi deniz


köpüklü dalgalar okşarken esmerliğini
tuzlu su damlacıkları teninin vadilerinde kristalleşir
yasak bir meyveye dönüşürdü
iki dirhem bir çekirdek güzelliğin
b’ela gözlerin cümle yasağın kapısı aralar
içine güneş damlatırdı şehvetin


sana giden bütün trafik ışıkları kırmızı iken ve
hiçbir saat bize kurulu değilken
o r a d a…
Telmessos’damı başladı sana bu gönüllü tutsaklığım
bütün saatleri aşka kurup
orada mı seni böyle umarsızca sevdim
cennetten kovulmak pahasına
orada mı aşık oldum sana


ya da sen
tılsımlı bir şelale gibi orada mı döküldün
içimin kuraklığına
aşkı nadasa bıraktığım göğsümde anadan üryan çiçek açtırıp
orada mı bir çocuk bahçesine döndürdün içimi
işinin ehli bir ressam gibi orada mı sen rengine boyadın
içimin tuvalini


şimdi
sana bir adım yakın bir ömür kadar uzakta
adını dudaklarıma sus’la mühürleyip
tedavülden kalkmış bir rüzgar gibi sustuğuma sakın aldanma
ben o gün bu gündür
el bebek gül bebek seni büyütüyorum içimde
içimin dehlizlerine senin adını fısıldıyor
yer altı nehirleri gibi hep sana akıyorum gizli gizli…


senin ruhun duymasa bile
ben her gece sana ölüp
her sabah sana diriliyorum
külünden doğan Anka gibi…