bir Kerbela divanıydı
bir mahşer…


kavimler göçü gibi göçtüm
yaşamın bereketli tarlalarından
dört nala üstüme gelirken dört duvar
hüznü şah damarıma gizleyip
bilseniz, ah bir bilseniz
kaç Allahsız geceyi sabaha kavuşturdum


gün oldu, cennet kapılarından kovuldum
gün oldu kürek kürek ölü toprağı atıldı üstüme
gün oldu aldım başımı gittim
sır içinde sır
gölge içinde gölge oldum


en sonunda fırlatıp attım
üstüme çökmüş yanılgı yorganını
sildim mahmur gözlerimdeki uyku izlerini
yedi uyuyanlar gibi
uyandım kan uykulardan


teslim olmayı hiç düşünmemiş mağrur bir komutandım


yeni görüyorum
bütün kalelerimde beyaz bayrak sallandığını
yalın yürek savaşırken
savaşmaya değecek, hiçbir şeyim kalmadığının
yeni farkına varıyorum


meğer bir kaşık suda patlamış benim fırtınalarım
yaşamak denilen bu provasız oyunda
düştüğüm onca dipsiz uçurumun
meğer ben kazmışım çoğunu
aşkın puslu denizlerinde birileri gemilerimi batırırken
meğer ben yakmışım çoğu limanımı


anladım ki…
birilerinin bizi ittiği karanlık bir suymuş aşk
herkesin acısını içinde yaşadığı dikiş tutmaz bir yara
iskandillerin bile ölçemediği deruni bir sızıymış
ne kadar silerseniz silin
silinmezmiş bazı kadınlara yazılan şiirler
ya bir bakış, ya bir gülüş kalırmış


kesip atılmazmış da
yarasını, kendi yaranız saymışsanız


öpseler de geçmezmiş acısı
acısını bile sevmişseniz