içimden bir Eylül geçti
sokağımdan bile geçmeyecek bir eylül
içimden geçti

yağmur duası gibi yağdı çölüme
vaha oldu solgun düşlerime
can suyu verdi
bir Phoenix gibi külümden diriltti

yankısız bir uçurumdum
okşadı hüznümün saçlarını
yankı oldu çığlığıma
kırdı dudaklarımın mührünü
günahı masumlaştıran dudaklarıyla

sonra, bir şey oldu
hissedilen ama görünmeyen bir şey
ölüm gibi ama ölünmeyen bir şey

pembe yalanlar kızıllaştı
zifir bir gölge düştü eylülün siluetine
sanki birileri
ölü toprağı serdi üstümüze
aşk
haram lokma gibi
kursağımıza dizildi

o gün… olmaz olası o gün…
bir gemi ambarında saklanan
kaçak yolcu gibi tedirgindi
belliydi,
gitmek için gelmişti

kılıcını teslim eden
o mağrur komutanlar gibi
titreyen elleri ile
açtı teninin düğmesini
gitmeden önce
teslim etmek istiyordu kalesini

bir bebeğin saçlarını okşar gibi
"lütfen giyin" dedim

-aşk bitince
-sevişmek zülüm zaten diye mırıldandı
yüzünde kül rengi bir hüzünle
usulca bırakırken evin anahtarlarını
-senden gitmek bile güzel” dedi

tam bir şeyler geveleyecektim
işaret parmağını getirip dudaklarımın üstüne
söze dair ne varsa mühürledi

içimden bir Eylül geçti
bütün yapraklarını döktü içime
g i t t i...