içimden bir Eylül geçti
sokağımdan bile geçmeyecek bir eylül
içimden geçti


yankısız bir uçurumdum
yankı oldu çığlığıma
yağmur duası gibi yağdı içimin çölüne
okşadı hüznümün saçlarını
can suyu verir gibi beni büyüttü


ne ben kuyulara düşecek Yusuf’tum
ne o yollarıma bekleyecek Züleyha
günahı masumlaştıran dudaklarıyla
kırdı dudaklarımın mührünü
bir Phoenix gibi külümden diriltti


sonra, bir şey oldu
hissedilen ama görünmeyen bir şey
ölüm gibi ama ölünmeyen bir şey
sanki ölü toprağı serildi üstümüze
yanlış anlaşılmış bir yanlışa kurban oldu bütün doğrular
haram lokma gibi kursağımıza dizildi aşk


o gün… olmaz olası o gün…


bir gemi ambarında saklanan kaçak yolcu gibi tedirgindi
belliydi, gitmek için gelmişti
kılıcını teslim eden o mağrur komutanlar gibi
titreyen elleri ile açtı teninin düğmesini
gitmeden önce
teslim etmek istiyordu kalesini


bir bebeğin saçlarını okşar gibi tuttum ellerinden
"lütfen giyin" dedim usulca
-aşk bitince, sevişmek zülüm zaten diye mırıldandı
yüzünde kül rengi bir hüzünle bırakırken evin anahtarlarını
-senden gitmek bile güzel” dedi
tam bir şeyler geveleyecektim
işaret parmağını getirip dudaklarımın üstüne
söze dair ne varsa mühürledi


içimden bir Eylül geçti
bütün yapraklarını döktü içime
g i t t i...