Çocuk aklında gülümsemelerŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Çocuk aklında gülümsemeleri özler bazen insan.
Dumansız öyküler arar, özlemle... Ama, nedense asırlar geçer de, mutlulukları hep azalır çocukların. Ve, kimseler farketmek istemez. Belli ki, yaşanmamış çocuklukların hıncı vardır sızı sızı... Taşlaşmış yüreklerde.
Karaladığım ne varsa!
Çalakalem... Duyguların ötelenişlerine... Ya da, Kırgın yankılara. Varamıyorum ızdıraplarıma, İçimdeki, Tutuşturduğum tüm yangınlarıma, Ne yapsam da! Varamıyorum... Anla... Dağlanan ruhlara, Karakalemin bıraktığı, Kömür isinde lekeler belki, Bildiğim, Tüm dumansız öyküler. Açlığın belki, Kol gezdiğiydi sokaklar... Ve... Zehirlerin salındığıydı, Vahşi mecralar... Oysa... Sanki olmamıştı hiç, Göğü kasıp kavuran tufanlar. Saçılmıştı artık ağıt ağıt, Çürümüş aşlara, Tuz tuz kokuşmuş zemheriler... Güneşi neden siyah doğar? Uçurtmaları neden yırtılır çocukların? Kifayetsiz miydi hep böyle? Aleve boyanmış topaçlar... Yoksa, Çok mu fazlaydı sahiden? Söyle... Çocuk aklında gülümsemeler... |