öksüzellerinin alnına o dokunuş biçimi saçlarımın okşanmak için en akıllı seçimi. ve bildim. kimseye darılmamış senin parmakların ucu uçuşu kırgın saçlarımın telleri kadar. ay bazen küser geceye bilirsin ve bilirsin kız çocukları da anaya. hele ölmüşse öyle aniden bakmaya fırsat bulamadan kutsal kadının gözlerindeki aynaya. o vakitten sonra affetmez düşüverir belik ucundan kurdele falan dağılır okşanmaya doymamış kömür kırığı kusuverir tel dipleri ak kar’ı kış da olsa. bahar da. ayaz da. yaz da. e yaz da anlat artık o’na diyor şimdi şiir. önce ses teline kondur o kuş’u tam da denize dalarken gün bir akşamüstü şu hissimi n’olur bilsin. işte bu huşu. şiir diyor ki şaire. var git. yâr sen gitme diyor bir de. sen gitme. kal. gidersen de geri dön; saçlarımın yastığına ellerini getir bırak bi koşu. JD |