Ağıttır sevdalarımız ,ayrılıktır.
Gözlerde yaştır umutlarımız aktıkça.
Gülen gözlerimiz vardı yokluklar içinde.
Biz vardık hiçbir şeyimiz olmazsa da.
Kendi yaptığımız oyuncaklarımız vardı telden,ağaçtan.
Paylaşırdık sen,ben ,o,bu,şu yoktu ve mutluyduk.
Çimenlerin üzerinde hikayelerimiz vardı anlatılan.
Ceplerimiz beş parasızdı kol kolaydık biz.
Hiç karşılık beklemeden severdik bir birimizi.
Öğretmenlerimiz vardı bizim öğretmenlerimiz.
Bazen baba yada anne gibi severdi bazende döverdi sevgiyle.
Ama onlar bizim öğretmenlerimizdi bizdi onlar o zaman biz.
Sevmeyi anlatmadılar bize gösterdiler karşılıksız.
Şimdi yaşıyorsak sevgiyle siz öğrettiniz..
Yarınlara umutlarımız vardı hiç tükenmeden..
Çocukluk yaşayamadan çalışmayı yaşadık yüksünmeden.
Deniz görmedik tatil yapamadık.
Irgatlık yaptık çocukken tarlalarda ama mutluyduk.
Yer sofrasında paylaştık yemeğimizi aynı tepsiye kaşık salladık iştahla.
Toprağı üstüne bırakıp kendimizi deliksiz uyuduk.
Sıcağın yakmasına aldırış etmeden ufacık gölgelerde teselli bulduk.
Gecelerimiz hiç olmadı bizim çocukta olsak.
Mutluyduk her şeye rağmen biz büyük bir aileydik.
Yokluklara beraber göğüs gerebiliyor duk hep birdik biz.
Başımızda Babamız vardı Annemiz vardı bir çınar gibi.
Fark etmemişiz büyüdüğümüzü olğunlaştığımızı görememişiz.
Şimdi gidenleri düşünüyorum zamanlı zamansız.
Hasret var özlem var gidenlere ama yoklar onlar...
Gitmeleri beklemek ne kadar anlamsız.
Varken kıymetlidir onlar .....
Ağlamalar fayda vermez sonunda .
Zamana ayak uydurmak derken mutluluğu unutmayın.
Sevmek karşılık beklemeden sevmek.
Paylaşırken hesapsızca paylaşmak.
Hep kucaklamak hasretle hayatı tümüyle.
Bir sofranın etrafında aynı tepsiden yemek gibi.
Ağıtlarımızda biz varız sevdalarımızda biz.
El ele gönül gönül le yaşadık hepimiz.
Şimdi hazan yaprakları gibi dağıldık dört bir yana.
El elden uzak dil dilden kopuk gönüller hep kırgın şimdi.
Yarınlarımızdan umutlarımız bu muydu bizim.
Dünlerimizi özlemedik mi hiç mi geçmişi yad etmedik.
Bir dönüp geriye hatırla yaşananları.
Dün onca yokluğa rağmen mutlu olan bizler.
Şimdi neden mutsuzuz bir soralım kendimize.
Hadi dönelim biz ağıtlardaki mutluluğumuza göz yaşlarımıza.
Kimselere demeden haber vermeden biz bize.
Gidelim geçmişimize bu günü yaşarken ara vermeden.
Kol kola omuz omuza birlikte yaşamaya dostça ne dersin.
Göz yaşlarında umut vardır,sevdalarımızda ağıt.
Sen, ben, o,bu yok biz varız eskide kalsa da biz varız umutla yarınlara...


Mehmet DEMİR