hayat dediğimiz bu yolculukta gölgelere hasret kaldık
açlığa susuzluğa alıştık bir şekilde de
bu ikiyüzlülüğe alışamadık gitti
gittiğimiz her yolda tökezledik usta
hep biz düştük
bilerek düşürüldük usta
bile bile düşürüldük.
yetmedi susturulduk
her defasında yeniden susturulduk.
sessizliğe gömüldük.
çekilip oturduk kendi köşemize sessizce.
olmadı işte olmadı usta.
alay eder gibi bakıyorlardı o aşağılık bakışlarla
aşağılanırken o bakışlarda.
insansızlığı gördüm
kendi gözlerindeki hayasızlığı gördüm.
onlar küçülürken
hiç umursamadan
tereddüt bile etmeden
kalktık düştüğümüz yerden
düşürüldüğümüz yerlerden kalktık
sadece yaşamak istedik
ben bu hayatta çok ağlayan gördüm usta çok.
birde bir sürü gülümseme gördüm usta bir sürü
hep ağlıyorlardı
yaşayamamanın izleriyle doluydu o bakışlar.
geç kalmışlığın gülüşleriyle doluydu susuşlar
biz hep güzelliklere susadık usta
onun için de susturulduk.
sabır taşı olsaydık kaç kez kırılırdık bilmem.
gördüklerimi insan sanmıştım
insan olmayı düşündüm.
bunca acıyı görenleri düşündüm.
kim için kimin içinse.
bakındım etrafıma yoktu kimse
sonrasında da kimseyi görmedim,duymadım da.
onlar insan değillerdi usta
onlar çok acımasız ve gaddardılar
birilerinin hizmetçisiydi onlar.
ipler çok uzundu usta çok uzun.
o ipleri tutan eller hep belliydi.
herkes kördü.
o ise nankördü usta
nankördü...
*
Mehmet Demir
1622