sesleniyorum, sesleniyorum sesimi duyan yok
sesim sessiz duvarlara çarptığında anladım ki
her şey susmuştu artık
dili yoktu o acının.
durmuştu o zaman.
o anlamsız git geller yaşanırken.
acı içine düştüğümde anladım olanları
çaresizce kıvranmanın ne demek olduğunu anladım
akıp gidiyordu zaman
sıkışmış yüreğimdeki belirsizliklerle
olanalar ve olacaklar kabus gibiydi
kimseler yoktu.
bakamıyorduk her yer hala karanlıktı
hüzün koca bir duvar.
acılar ise dayanılır gibi değildi
yoklukların sefa sürdüğü hayatın cenderesinde
acılı gözlerdeki o korku gölgeleri
hüzünleri yansıtan o ürkek bakışlar.
iç sızlatan o anlar.
geçip gitti koca bir geçmiş
bir say bakalım kaç özleyen var geride kalan
göçüp giden kaç can
hangi sinelerde kaldı izleri bilmem.
hangi sinelerde ateş
zamanın mahkum ettiği o anlarda
bir dramın kucağındaki sessiz çığlıklar yükselirken
kimselerin duyamadığı acılar yaşanıyordu
ses vermiyordu yıkık duvarlar
zaman kendi sessizliğinde boğarken acıları
duyulmayan sesler renksizdi.
geçmişi düşünürken
iyiliğe adanmışlığın o dost yanları üşüyordu
zamanın oynadığı oyun içinde kalıyordu sesler
uzanamayan o eller
geç kalmışlığın fütursuzluğunda anlamsızlaşırken.
sallandıkça yıkılıyordu her şey
selasız, kefensiz gömülürken canlar
sızlarken burun direği tüm geç kalmışlıklara.
olanlardan imtina etmek imkansızdı
pişmanlığın olmayan telafisi
bir türlü dolmayan boşluklarda gezinirken.
anılarda bıraktığı acı iz.
ve o son hali
düşündükçe geçmişe gidiyor her şey
ne çok şey var söylenecek sustuğumuz
sustuğumuz ne çok şeyler
söylemedim söyleyemedim.
o gün onlar sustu
bu gün ben susuyorum.

Mehmet Demir
01..04.2023 Ankara