Yaya çocuklardık biz,
Kaldırım taşlarında seksek oynardık
Arabasını ittirmeye çalışanlara
Yardım ettik
Arabalarına binip basıp gittiler
Herkes gibi,
Sonra..
Yalınayak kaldık biz yine
Birdaha asla dediğimiz herşeyin
Kölesi olduk büyüdükçe
Üzerimizden geçip gidecek her gemiye
Bir damla su olduk
İçimizde yüzecek olan hayallerimiz bulandı
Rüzgara kapılıp onları kıyıya çaldık
Gözümüze bakan gözlere aldanıp
Gözümüze bakıp
Kendilerini görebileceklerine inandık
Kendimizi ayna sanıp hep yanıldık
Nasıl tanır bir insan
Ben henüz tanımazken kendimi
Birlikte büyüsek birlikte yaşlanıp
Birlikte ölsek bile
Kendinden daha mı yakın bir başkasına insan
Akıl karışıklıklarım , alın kırışıklıklarıma bakıp
Anlaşılabilir mi? Sanmıyorum...
Milyonlarca kez baktım aynaya
Bu yüzü tanıyabilmek için.
Yeterli değildi, bakma yada görme farkı gibi değil
Mümkün olsa aklın içinde yaşamak
Damar damar dolaşıp insanı anlamak
Tanımaya yeterli değildi ömür....