I.
Uzun kış akşamıydı
Bütün hüzünleri sıralamak adına
Karanlıkla kayboldum

Lirikal bilmişlikler hissettim
Oysa hüzünlerim
Ağrılarla boğuşan hadım evladı
Sizce bu mavi gök nerede
Bir bilinmezlikte

Francesca ellerin simsiyah
Binlerce sibiryatik soğuklar
Ve içi küflenmez bir ekmek parçası
Üzerinden sevişmek uğruna
Bir omzum ve bir boynum
Bu soğuklarda canım çok yanıyor.

Post-empresyonist suçlar
Gecenin karanlığında varsaydığım izlenimlerim
Siyah sarıya, kırmızı yeşile
van Gogh’da kendisiyle konuşmaktan ölmedi mi
Daktilomun sesleri
Sessizliği şenlendiren çöpçüler
Francesca ellerim çok soğuk

II.
Şu senin akşamsı sesin var ya
Daireler boyu kırıveriyor bütün ayazı
Yosun bağlayan mutluluklar
Henüz çok uzakta değil
Ama mutluluk değil uzun.

Eflatun renginde kağıtlarsa özlemek
Birkaç tez yazacağım bunun üzerine
Tarih: 1909
Yer: Parlamento
Aşklar aşkın yasasında boğuluyor
Zihni açık bir keşiş
Gövdemi yakıyor.

Banka kredisiyle aldığım mutluluk
Dar gelen eskimiş pantolonum
Bu beyaz günler kaosta
Oysa trenden bir kuş daha düşüyor
Sizce bu mavi gök nerede
Bir bilinmezlikte

III.
Uzakdoğu’nun ithal insanları
Sonra Uzakdoğu’dan gelen kırık sevdam
Sevgilim seni uzunca seviyorum
Aslında tek solukta
Bindokuzyüzdoksandört fersah gözlerin
Mavi mi gökyüzüm?
Mavi.

Gün oluyor bir kuş yürüyedursun
Ben böyle yaşamayı
Mezarları olmayan ölülerden öğrendim
Ölüm korkutmuyor beni

Francesca, iki ve üç
Ardışık sevdam, kitaplar dolusu yolculuk
Bir günün ardından batan güneş
Ve camlı göz balığı derinde
Gelişlerin pek özgür
Gidişlerini tanımlayamıyorum
Çünkü çırılçıplak gözlerin
Bana kalırsa mavi gök yukarıda
Bindokuzyüzdoksandört fersah gözlerin
gözlerin!