(Ben ne oluyorum? Hiç
Olmaktan da öte, konuşamıyorum
Bir metro çıkışı anımsadım ince saatlerde
Ben saatlerce hiçleşiyorum)

I.
Anladım, anılarda sallanan salıncaklar
Gözlerini yarı kamaştırmasıyla
Kocaman kanaviçeler gibi gökyüzüne iliştiriyor
Bir gezegenin ilk rengini alıyorum
Örneğin
Vefa’da bir çay bahçesindeyim
Bazen
Anılardan köprülerle dünyalar geziyorum
Veya
Koyun karası kaşlarında uyukluyorum
Dogmatik inanışlarımla veya ritüellerimle
Seninle başlatıyorum evreni, bölüm bir

II.
Kimse bir şiiri sonuna kadar okuyamaz
Nasıl ki bir İncir Ağacından dökülen ölüm
Nasıl ki kan mevsiminde doğduğum ülkem
Hüznünü dünyaya fidelerce ekiyormuş gibi
Kan, ülkem ve rasyonel sevdalar
Yeniden dökülüyor yokuş aşağı
Görünen o ki kapkaranlık gözleri
-nde başladı bu dünya
… ve elbet gök diye bir şey
sevinç gibi takılan dilime

Bütün yaşayanlar! ve yaşamayanlar
Haziran bitti çocukluğum ağlayarak doğuyor
Temmuz hıçkırık gibi yaşamakta
Siyah inci. Siyah görmek. Siyaha boyanmış kader
Ve sonsuz bir düzlemde kaybolan ince çizgi
Doğuyor yeniden gökyüzüne.

III.
Anneme söyleyeceğim adını
Kutsal kitaba iner gibiydi
Söyleyeceğim:
- Saat kaç oldu?
- Saat tatlısert hüznün koynuna ilişiyor
- Elveda zamanın hükmü
Sonsuz düzlemde birleşmeyen o analitik nokta ve
Gözlerin
Ramak var, inanmak var,
Tutunmak var hayata
Yoksul yemeğinde, güzel olmayan düz yazımda
Gözlerin var

Lahitte beliren beş harf adın
Adınsa kutsal kitaba iner gibiydi
Söyleyeceğim!
Henüz şehrim seni özlemekte
Trenler kavuşur trenlerde görüşür
Yokuş aşağı yaşar adını
Bütün karanlık ve sıcak şehir

Unutmamak! Onurluca bir eylem şimdi
Adın, peygamberlerin dilinde düşmez gibiydi
Adımın yanındaydı,
Hiç gitmeyecek gibi.

(Çıktım metrodan,
Metronun anlamsız kalabalığı ve senin bekleyişlerin
Sabahın çok erkeni saat
Zamanın hükmünden bağımsız iki buluta yordum/yonttum
Gözlerinle sen çokken
Hiç olmamaya gidiyorum)