KAÇMA EYkaçma ey ! bir kaç sabah sonrasını düşün içleniyor buğusunda akşamın toprağa yağmuru eken yakaraşım ağlamak oluyor adı bir hayale sığmayan gözlerinin ah özlemin ağrısı yapışıyor yakama alışmak kalıyor geriye korkarak alışmak bir adım sonrasının ağusuna alışmak kaçma ey ! yaslanmam gerek dağ gibi yaslanmam eteklerine yağınca üstüme gökten bir hece aydınlanmalı karanlığın içinde hıçkırığım hiçlikten çok öte vakitsiz günbatımları umutsa kaybolan sabahların gölgesinde son nefes kadar oluyor bekleyişim bahanesiz ölüm yok kaçma ey ! |