KAJAL’ bazı hislerin tasavvuru olmuyor nihayet aşk gibi.. ’ ye’se mi düşüyor kalbim ehil çiçekler ehil ellerde soldukça inanmıyorum artık bir vakıadan kopup gelenlere hepsi bir bütünün diğer yarısı gibi kavlince olmalıydı adanışlar halbuki bir cemre ötesinde açmalıydı goncamız insansız kalıyoruz her gün biraz daha yaşayamazsak ölüyoruz hepsi bu ah eşref-i mahlukatın balçık denizi haşr olmaksa murat nerede var olmanın mantığı esir kampında prangalı ecnebi kadar çaresiz miyiz hep bir karanlığa saklanıyor sustuklarım çünkü her sonbahar bir çocuğun ölümüyle ekleniyor ömrüme ses bekledimse bunca zaman boşunaydı özlemekler incinerek seçtiklerimdi utanarak döktüklerim susun ruhumun yarısını ezen çelik makosenler göğsüm üzre uyusun sevdiğim benim |
ne muazzam bi tanımlama
tebrik ederim