Aşkım !
Gölgeme basar gibi değil
dudaklarımın kenarında gezer gibi yürümeni özledim
Gecenin renkleri istila edişi gibi değil
güneş gözlerimden öpermiş gibi bakmanı özledim
Avuçlarımdan kayar gibi değil
aşkın sahibine dua eder gibi ellerinden tutmayı özledim
Yağmur kokan tenini
uyurken seni izlemeyi
mahmur sesinle ismimi söylemeni özledim

Emanetim !
Adından başka konuşmayan dilim
zamanın öğütemeyeceği cümleler kurmuyor
Hayalini kurduğumuz doğmamış çocuk
arkamda safa durmuyor
Küsmüş
Konuşmuyor
Gel de gamzelerindeki çiçekleri diriltelim

Kadınım !
Yalnız adamlara çığlık veriyorlar
Acı
yakıcı
cam kırığı
On… yüz… bin… çığlığı dudaklarıma sürseler
Sen aklındaki ruhundaki gönlündeki uçurumları
yırtmama izin vermedikten sonra
ne farkeder ?

Kefenim !
İşlemediğim cinayetlerle yargıla beni
Dahlim olmayan suçlar yükle sırtıma
sorun değil
Sen yoksan Özgür/lük ruhumda istenir değil
Kılıcın bileklerimi vecd ile kesse de
Râzı/yım
Vazgeçmem ismindir zikrim
sevdiğini anması gibi peygamberin

Ayetim !
Gökkuşağının renklerine dokundum… ateşe sokuldum…
güneşe baktım… yağmurları saydım… toprağa yattım…
Hayır…Hayır…
Ben Rabbin tekliğini
ve beni sevdiğini
senin yanımdaki varlığınla anladım

Kutsalım !
İlk/im !
Elif harf/l/im !
Beni ateşle sınadın… suyla… toprakla… zamanla…
varlık ve yoklukla… karanlık ve aydınlıkla…
Göğsümün siperi mi zayıf geldi ?
Parmaklarım mı çeliktendi ?
Oysa Mum ışığında yağmur sesli hikayeler biriktirenim ben sana
Karabasanlarla dolu rüyalarını gelin duvağıyla değiştiren adamım
Göğsüne huzur dökenim
Saklı izine yüz sürenim

Nefesim !
Her sabah uyandığında
hayatın yağmalanmış gibi hissettiren ne varsa
“hani ellerinde yorgun kıpırtısız bir kalp tutuyormuşsun gibi hissettiren ne varsa”
silmeme izin ver
İzin ver kozanı yırtmama
ki varlığım dokunsun kelebek oluşuna





Râzı (Özgür SARAÇ) Denizli