Gece
Çok bilinmeyenli bir denklem,
Cevapsız bir bilmece;
Uykuların kol gezdiği bir haydutluk vakti
Gözler kapansın emrini veren bir mareşal misali…
Lakin, güneşin üstüne örterken kara tenli battaniyesini
Düşünmez hiç yalnızlıkla ısıtır mı sokak lambaları
Demirlerinde ellerimizi?
Ya da köprü altları yumuşak mıdır sırtlarını koyduklarında
Çocuklar?
Duymaz gece,
Bildiğini okur

Masal gelir bize…


Aydınlığa varışın karanlık yolu,
Sokaklar boyu insan/sızlık,
Kulak tırmalayıcı sessizlik,
Kimi evlerde kırılırken duygular
Duvarlarında parçalanırken saatler boyu dakikalar,
Sobada yanan odun parçasının çıtırtısında
Yalnızlığını unutur evladını cam kenarında bekleyen analar…
Yünden yorganların altına sinmiş kimisi
Adı duyulmamış bir radyo frekansında
En romantiğinden bir şarkıda gülümserken
Bulmak kendini,
Sonra acımak sarılarak
Umutların salıncağına
Sallanmaya alıştık ne de olsa
Gecenin koynunda…

Ah gece oldu yine
Gece;
En çok o zaman kanarmış onanmaz yaralar,
Marazlar sararmış durduk yere yorgun bedenleri
O zaman inermiş perde perde sırlar,
Mazinin eteklerindeki irili ufaklı anılar
Tırmalarmış uyku gelene dek haneleri
Dört bir koldan…
Naralarıyla sarsılırmış çakırkeyiflerin
Buruk hayat hikâyelerle döşeli kaldırım taşları…
Kepenklere çarpa çarpa dururmuş
Uyku sersemi mahallenin kedisi;
Depar atarken komşunun oğlu baba evine
Çok takılıp düştü, hayal kırıklığının kaygan zemininde
Yine de bir annenin kapı kilidini bu denli özlemle açmasından mıdır
-bilinmez,
Çözülüyor buzları geceye hakim atmosferin,
Kırılıyor bir ana sıcağında titrek inadı
Yavrusunu bağrına basarken henüz bilmediği cinayetin
Korkusu ürkütüyor delikanlıyı,
Lakin gece kasvetli, üzmemeli ayakları altında
Cenneti tutan anneyi…

Gece sustu,
Yine ketumluğu tuttu…
Yutkundu yıldızlar,
Sarsıldı yerlerinde
Arşa yükselen dualara tutundular…

İstanbul konuşsa hele
Ne çok anlatır gecelerden öte,
Kimler boğuluyor soğuk sularında
Kimler köprü başında tutunuyor
Bir kez daha şans vererek yaşamaya;

Kaç kadının akmış makyajı
Dağılmış saçları;
Suya dayanıklıydı halbuki bu maskara
Gözyaşı yazmamışlardı aslında
Kırılmış koşarken topuğu ile kanadı,
Kan mı dudaklarını kırmızıya boyayan ya da gündüzden kalan
Ruju mu; gece bilir
Ona sormalı…

Ve anneannesinin öğrettiği duada
Geceyi uğurlamaya hazırlanan saçları belinde
Kainat saklanmış dersin gülüşüne
Bembeyaz kendi gibi geceliği
Küçük bir kız çocuğu, ceplerine sıkıştırılmış
Önceki geceler gibi
Ayracını koyuyor hayatın arasına,
Geceye el sallıyor gökyüzünü gözlerinin önüne alıp
İstanbul’u selamlıyor;
Sarılıyor yarının umuduna

İnce dudaklarından kocaman bir hayat dersi
“Sabah ola hayır ola…