Bir kayam var
Evimden öte,
-Çoğu insandan yumuşak içi gerçi-
Çamlıca tepesinde nöbetçi
Yaşananlara objektif ruhsal bir rasathane…

Başımı sıyırıyor iki sevgilinin
Ateş saçan bakışları,
Dersin ki ağartacak erkenden
Tan yerindeki ışıkları…

Sevgi hiç’likti
Hiçlikte hep’leşmekti.
Y/ansan da cayır cayır
Onunla küllerinden
Hayata yeniden katılabilmekti...

Boğaz’ına kadar dolmuş
Gemilerle, şehr-i İstanbul,
Fiyakalı elbisesi yakamoz,
Allı pullu,şıkır şıkır;
Tutmuş bir levreğin elinden
Dans ediyor orkinos,
Çalımlarını sevsinler dedirtircesine,
Sarılıyor kılçıklı ve kıvrımlı ince belinden

Canın yana yana tutunmaktı
Bir olmaktı sevmek
Bir O’lanı sevebilmekti.

Camilerin şerefeleri ışıl ışıl
Gözlerden ç/akıyor gönül semalarına,
Kaç desibellik bilmem ama
Müezzinin sesi,
En güzel haliyle çağırıyor bizi
Yaratanın huzuruna…

Başım gözüm üstüne
Ne de güzel bir davet bu böyle!
Sevgi davete icabet etmekti...

Ve bir çocuk asılmış annesinin koluna
Üstü başı yırtık,
Gözleri iki boncuk takılı
-Yüzü dersin kirle donatıldı-
İnce dudaklarını harelemiş uçuklar
Bunlar gördüğüm en masum tavırlar;
Hediyesi nazende bir gülümseme
Yapıştı gördüğümden beri
Gülüşler biriktirdiğim yürek çekmeceme…
Ne de olsa nesli tükeniyor
Asılıyor suratlar ulaşılamayan meskenlere,
Takılıyor maskeler,
Ağırlaşıyor yükler,

Vah hamal insanımın ağlanacak yerde gülünen
Haline!
Sevmek yük değildi ki,
Sevmek kanat çırpmaktı
Alabildiğine özğürlüğe...

Bu geceyi de devirdik be Çamlıca tepesi,
Şafak atıyor teğellerinden gecenin
Doğarken gözler önüne gündüz gerçeği
Yıldızlar saklanıyor bitap
Bir güne daha uyanarak
Bir umut kırıntısıyla doyacak nefisler,

Ezbere değil samimiyetle alınıp verilecek
En temiz mucize nefesler…

"Yaratılanı sevmeli Yaratan’dan ötürü"
Veshasıl velkelam sevmeli insan

İnsan olduğunu hatırlatan...