Telvesi bol bir akşam kahvesi
Gözlerinle bir ya rengi hani- gerçi seninki bir ton koyusu;
Höpürdeterek çekiyorum içime
Bakışların değdikçe göz bebeklerime;
Dökülüyor dudaklarımdan saymadığım yalnızlığın tortusu
Ağaran saç tellerimin üzerine naifçe;
Ağırlaşıyor damıtılmış hazanlar
Bastırıyor kışların engereğini derinlerime;
Şaha kalkmış dalında bekleyen son yaprak;
Ne de olsa gözlerinin rengi diye toprak,
Darılmıyor rüzgarlara
Sonunda canı pahasına düşmek için bile olsa
Çatlak dudaklarına...
El pençe yalvarıyor, karınca yuvalarından
Mağrur durma, d/uysana…

Dingin bir duanın son anına gizlenmiş
Mahcup bir âmin sesi,
Dirayetli bir mutluluk elbisesi,
Dokunaklı bir sevda eseri,
Donuk gökyüzünü neşelendiren güler yüzlü yıldızlar silsilesi….
Şimalimden şark/ıma, hilalden dolunaya
Manidar bir kalp sektesi, benimkisi…
Medeni hali; sana tutsak
Gözlerden değil zaten,
Özlerden birbirimize azıcık dokunsak…
Maneviyata dönük şu sol tarafta
Bir an olsun muhacirlikten ıraksak…

Kahve demiştim, tenini taşıyor kokusunda;
İkisi de tıpkı hayat gibi
Kah tatlı kah dilimin acı tarafına hükmeden bir imparator emsali…
Sessizliğimi al da sensizliğime kur tahtını
Giyotinlerde lime lime aksın
Yılların egemenliği;
Vakardır duruşum,
Yakar gölgende kırk derece ateşi
Viranlarda sıkışmış hicranımın
Adalet düşkünü hakimi...

Hangisinin içimi ısıttığını
Bilemeden
Maziye yarından katacak çok şey var derken
Bugün parmak aralarımızdan munzurca süzülmüş
Biz yarının hayallerini dilimizle beslerken;
Pişmanlıklar keşke’lere gebe
Bu kaçıncı ikimizden doğan bize açılmış
Sinsi bir muharebe…

Telvenin tadı damağımda,
İsmini duysa taşacak kahkahalarım
Ya da gözyaşlarım sallayacak beyaz bayrağını
Acıların tam kavşağında;

Buram buram toprak kokusu
Yağmurlar sonrası taşıyor hayalini kollarında

Kavuşuyor gözlerinin müzesi
Kahveler dergahında...