Petek petek dilinin yayla balı,
Hazan bahçeme çiçek açtıran bahar yeli gibisin, yar!

Canıma can katıyor, dudağının alı
Bir beste kadar hüznüme aşikarsın yar!

Ey, çatık kaşlarına perçemi siper yar
Düşeyim göz pınarlarına, merhabama elvedanı sığdırana kadar!

Bir gülüşünde saklı bin bir çocuğun soluk yüzü
Ne samimi değiyor tenine semanın, bir martı kanadı dert yüklü!

Ne özlüyor Ferhat Şirin’i ne Mecnun hasret kelamına Leyla’nın
Ben kadar kırık aynama düşme ihtimaline aks/ının!

Seyrekleşiyor umut, kalemin karasında
Sığıntı bir teşbihim, adın varsa mısrada!

Öykünecek bir şey yok söz konusu sen isen,
Anlatımda duruluk, nesir, nazım, hepsi sen…

Coğrafyasını şaşırmış, yaza açmış kardelen,
Göğüs kafesine sıkışmış göçebe bir kırlangıcım ben…

Sen nazenin, ben dünden razı
Burnumun direği sızlıyor, küstürdüğünden beri yazı

Terk etsin gariban yurdumu yokluğunun ayazı,
Mevsimler benim gönlümün de hakkı,

Gönlümün tualine düşecek yapraklar
Sen saçlarını ıslatanı yağmur sanacaksın...

Bu yüzden hiç çınlamayacak kulaklar
Adım erimeyecek dilinde, kışa bakan gül/yüzünde...

Bir nefesinin buğusundan sana dolacağım ben
Sen bihaber iken, senelerce mevsimlerden...