Sıla mektubu
Yar’a, yarene uzatılmış isyana mahzar
Sabra yeminli, bir hasret çetelesi;
Yazan kalemin kara elleri öpülesi…
Ne mutlu vuslatı kucaklayan ipekten kağıt gemilere…

Gurbete uçan yalnız kuşlar değil, anne!
Bak ben de göç/tüm sensizliğin kol gezdiği
Sözde büyük, özde avuç içini doldurmaz şehirlere…
Ne havası temiz, ne suyunda aksim ben
Bizim kiraz ağaçları gibi nicesinin yerinde yelleri
Esiyor şimdilerde;
Toprak “ana” ya onlar da hasret,
Her geçen otobüsün camında seni görme ihtimali
Çok kızıyorum kendime,
Utanmasam kapıyı çalacağım en sevdiğin tondan
“Kızım hoş geldin!” repliğini dudaklarından duymaya deli gibi inanarak!
Anahtarlara düşmanım; yalnızlığa açtıkları için içimi
Her gün bir hayal kırıklığı
Masada durmayan asma yaprağı dolması ince limon dilimli;
Damağıma ekşisi vuruyor on sene öncesinin,
Engel olamıyorum, anne!
Fokurdamıyor çayım fırında,
O çıkan ses bende kaynayan gurbet ocağında…
Buram buram sana tütüyorum,
Yazmanın köşesinden boncuk boncuk süzülen
Bir damla terin olsam gıkım çıkmaz inan;
Kıyamaz, kayamazdım gül kokulu yanaklarından…
Her gece uyumadan ördüğün iki belik saçım
Şimdilerde kulak hizalarımda arşınlıyor kafamı
Çepeçevre;
Ve hep seni anlatıyor
Ellerinin yumuşaklığı hayatın sertliğine hala teslim olmadı
Bir ten seninki kadar uymadı bana; anne!

Ah şu gurbet;
Bastırdıkça sineye koca ellerini
Üslubumu bozasım geliyor;
Bardak bardak taşıyorum ruhumun kalıbından
Vuslata susamış bu kağıda akıyorum
Hayalini karşıma alarak!
Dudaklarım ağırlıyor seni “tebessümün” sıcağında
Bir denizin dalgasında dinliyorum ninnilerini
Yosunlarda saçlarını koklayarak…
İstiridyeler gözlerini saklıyor bünyelerinde
Açmaya kıyamıyorum
Dalgalarına damlalar katıyorum cömert gözlerimden
Ummanında adım unutulmaz belki böyle
Ancak…

Ben teninin kumsalında batan güneşin
Turuncu ayazında ninnilerine doyuyorum
Varlığına acıkırken!

Sen mektubumu kısa kes
Saçlarım gibi...
Geçmiş yine seni,
Mektup yine beni anlatsın
Sen sakın incilerini ağlatma; anne!