Yalnızlık
Yalnızlık kör bir kuyu olur bazen.
Çeker alır içine seni, Bırakmak bilmez. Birini görürsün kuyunun başında. Eğilir bakar derinlere... Seni görür. Uzatır ellerini, çekip çıkarmak için seni o karanlıktan. Hiç düşünmezsin ne olduğunu, kim olduğunu... Hemen uzatırsın elini O’na. ’Yeter ki kurtarsın beni bu kör karanlıktan’, diye... Sıkı sıkı tutar elini, çeker çıkarır seni gün ışığına. O zaman gerçekten görürsün O’nu ilk kez. Sorular o zaman başlar. O karanlıkta uzatılan el şimdi korkutuyordur seni. Aydınlıktasındır artık. Kuyunun dibinden bakmıyorsundur dünyaya. Uzanan elleri hemen tutmuyorsundur. |