Artık hayallerimi gezdiriyorum
Rutubetin yeşil danteliyle örttüğü kör kuyularda
Uğramaz ki semtime
Ne bir sahra kervanı
Ne de efendim olur Züleyha…
Düşlerime gelmez sonu hayra yorulacak rüyalar
Işıktan bîhaber külliyen müneccimler
Barındırmaz beni
Bir ucu aydınlığa açılan zindanlar
Ayaklarımdan prangalıyım
Ruhumda asırlara mal olmuş yaralar
Onaramadım...



“Korkma!” diyor, biri
Duymak umuduyla beklerken
Ses vermiyor ki; sağır, dilsiz duvarlar.
Yüzümde hayatın derinleşen çizgileri
Önümde uzanır umutlarımın gizli kabristanı
Saçlarımın gün gittikçe azalan karası
Oysa ne çok beklemiştim
Aklımın içinde birikenleri sıyırıp taramanı
Düşlerimdeki düğümleri
Bir sedef tarağın dişleri gibi söke söke almanı
Çok sabrettim ama
Kurtulamadım…




Savaşmaktan yorulduğum şu hayat denen hengâmede
Ne çok mecalsiz kaldığımı
Ayaklarımda yürüyecek dermanı bulamayınca
Daha iyi anladım
Kalbimde yerini bilmediğim koca bir delik
Acıtıyor içimi
Dilime dokunmuyor bir yudum serinlik
Kişi yarası yarasına denk geleni sever ya
Ben de seni acılarınla sevmiştim
Yüzümde her gün küçük bir kız ölürken
Kırık bir termometrenin civası gibi
Düş/tüm ellerinden
Tam orta yerimden dağılıverdim.
Toparlanamadım…



Çok sustum
Sustum sensizliklerde
Konuşmak için, yutkunmam lâzım
Suskunluğumla gırtlağımda biriken
O ağrılı yumruyu ne yaptımsa yutamadım
Konuşamadım…


Aşk uğradı yine burukluğun şiirine
Hüzün dokurken heceler
Tam yarasından ısırıp kanattı siyahî geceler
Şimdi dili tutulmuş bu sevdayı
Çıkarıp sakladığım yerden
Koysam avuçların içine
Bir el ayası umut mavisi, biraz huzur yeşili
Filiz verir mi, görebilir miyim bir kez daha?
Bu ten henüz canda iken.
Ah yârim şu kör karanlığın gözleri çıkmaz mı?
Nazarıma düş/sen yeniden…



Perihan Tunçok Kılıç
Esmize

Yüreğime ses olan arkadaşım Kalimera sonsuz teşekkürlerimi kabul et lütfen….