zamanla, nasıl evcilleşiyor insan
ölürüm de boyun eğmem derken
nasıl alışıyor gönüllü köleliğe...


cevapsız kalınca bütün soru işaretleri
her sorunun cevabını kendinde bulup
rüzgarda açık kalmış pencereler gibi
hep kendine çarpa çarpa
nasıl alışıyor, kendiyle kanlı bıçaklı olmaya


en kırılmaz dediği yerden kırılıp
en güvendiği yerden vurulunca
acısını imgelerin alnacına asıp
alışıyor kan taşı şiirler yazmaya


adına yaşamak denilen bu kanlı yarışta
gemileri değil limanları yanarken
aldığı her nefeste kendini biraz daha zehirleyip
her kabusu hayra yora yora
alışıyor kendini çocuk gibi kandırmaya


su yolunda testi gibi kırılınca düşleri
sepya fotoğraflar gibi solunca aşkları
bardağın boş tarafına gömülüp
acısına tütün basa basa
alışıyor eşkıyanın Keje’si gibi susmaya